Het is zover, de laatste finale avond van de Koningin Elisabeth Wedstrijd Cello 2022. Nog twee laatste finalisten maakten hun opwachting. Altijd extra spannend, want toeval of niet, de voorbije vijf edities zat de winnaar gewoon tussen die laatste twee. Meer nog, Yibay Chen is sinds zijn opwachting in de halve finale zo’n beetje favoriet bij velen. We vonden dus dat de laatste twee finalisten evenzeer een afzonderlijk verslag verdienden. Bij deze.
Eerst luisterden we naar Sul Yoon, geb. 1995. Zij begon haar opleiding te Seoel en vervolledigde te München en Weimar. Ze nam deel aan de Sommerakademie van het Mozarteum te Salzburg en was lid van de Musikakademie Liechtenstein. Dit seizoen maakt ze deel uitvan de Karajan Akademie van de Berliner Philharmoniker. Ze behaalde de derde prijs op de Brahms Wedstrijd en de tweede op de wedstrijd van de Mendelssohn Akademie. Ze speelt regelmatig met de Berliner Philharmoniker en speelt in kamermuziekbezetting met Trio Beati en het Wald Ensemble. Ook als soliste trad ze op met meerdere grote filharmonische orkesten.
De laatste keren dat we Brussels Philharmonic onder de energieke leiding van Stéphane Denève het plichtwerk, 5 Albumblätter van Jörg Widmann horen opvoeren. Zouden we nog iets nieuws horen? Ja dus. Yoon wilde er gevoel in leggen, iedere boog betekenis laten hebben. En vooral, het was gevoelig. En dat voor een stuk dat zo wispelturig is dat gevoel erin leggen geen sinecure is. Mooie geluidssterkte tegenover het orkest, hetgeen toch ook geen makkelijk gegeven is. Volgens onze Duitse collega naast ons in de zaal – de man interviewde Jeremias Fliedl – zou het heel moeilijk zijn voor de solisten om het orkest juist op te vangen. Dit terwijl we in de zaal zelf zo’n mooi geluid ervaren. Het is dus letterlijk zo, wanneer men zegt “Ga daar maar eens zelf zitten”.
Ook de twee concerto’s die gepland stonden vanavond zijn de echte genotsstukken die tijdens de vorige cello editie bijna werden platgespeeld. Het concerto nr. 2 in si mineur opus 104 van Antonín Leopold Dvořák en het eerste cello concerto in mi bemol majeur opus 107 van Dmitry Schostakovitch.
Tijdens het concerto van Dvořák ontdekten we nog veel meer mooie poëzie die Yoon ons te bieden had. Iedere boogstreek werd eigen met haar lichaam. Ze zeggen wel eens dat de cello een resonerend lichaam voorstelt. Wel, hier kon je dat ook voelen en horen. Vooral tijdens de tweede beweging wist Yoon letterlijk de gevoelige snaar van het publiek te raken. Het was alsof er iets jong en fris openbloeide, zo mooi. Aan het einde van het concerto gebeurd het onverwachte. Yoon verstopte zich plots achter haar cello, waarna ze overmand van emotie “neen” begon te schudden. Behoorlijk heftig allemaal, maar het bewijs hoezeer muziek kan raken en hoezeer het lichaam van cello en solist een werden. Mooi gewoon. Misschien dacht ze wel dat zo’n lieflijk spel niet genoeg impact heeft. En toch…
Yibai chen , geb. 2001, is echt een van de jongste beloften van deze wedstrijd. Hij begon op vijfjarige leeftijd met cello aan het conservatorium van Shanghai, waarna hij zijn studies in Berlijn verderzette. Momenteel studeert hij te Bazel. Hij volgde tig van masterclasses, won de derde prijs van het Lutoslawski Concours en de tweede prijs van het Enescu Concours. Op 17 jarige werd hij reeds vijfde op het Tchaikovski Concours. Hij trad op met onder meer het Amadeus Chamber Orchestra, de Polish National Opera en de Cape Town Philharmonic.
Hij haalt de verwachtingen meer dan in tijdens het plichtstuk. Alles perfect geproportioneerd, mooi gearticuleerd. Hij weet exact wanneer hij waar en hoeveel aanwezig moet zijn. Er zat Schwung in binnen een fijnzinnig dynamisch kader. Hij communiceerde perfect met de dirigent en kende zijn plaats als solist met precisie. Alsof hij het stuk al honderd jaar speelt. Zonder schroom durven we zeggen dat dit de beste versie tot hiertoe is, bevestigd door het bravo-geroep in het publiek.
Het gaat nog verder. Tijdens het eerste cello concerto van Schostakovitch heeft hij ons vanaf moment een in de ban. Meeslepend, stuwend, vertellend, trots. Haarfijne techniek. Wederom een perfecte communicatie met orkest en dirigent. Dit was gewoonweg weg af. We hebben hier zonder twijfel iemand gezien die best eens heel hoog zou kunnen eindigen. Hij viel de dirigent in de armen en kreeg een terechte staande ovatie.
Nog een uurtje geduld, …
Meer info en herbekijken: http://www.Queenelisabethcompetition.be