Het slotconcert van het jaarlijkse festival Amazing Haydn in de Sint-Jans-Baptist-en Evangelist-kerk te Mechelen was naar goede gewoonte piekfijn in orde en verzorgd door de organisatie achter dit mooie gebeuren.
Het was het Südwestdeutsches Kammerorchester Pforzheim dat voor een volle kerk mocht spelen. Ondanks de terugval in ticketverkoop door corona, waar zowat alle concertorganisaties onder te lijden kregen de afgelopen jaren, kent dit festival zijn trouwe bezoekers en bedankte hen dan ook van harte.
Het was al de vierde maal dat dit fijne orkest, geliefd bij een internationaal publiek, de opwachting mocht maken te Mechelen. Normaalgezien onder de leiding van dirigent Johannes Moesus, maar gezien deze spijtig genoeg corona opliep voor de gelegenheid door Aurélien Bello (geb. 1980), van oorsprong Fransman, maar helemaal ingeburgerd in de Duitse concertwereld. Naast dirigent is hij eveneens harpist en componist met een voorliefde voor opera. Zo maakte hij reeds arrangementen voor de Berliner Philharmoniker van Der Kleine Rosenkavalier van Richard Strauss en schreef hij een hommage aan Sir Simon Rattle voor diens afscheid in 2018. Hij is tevens de gastdirigent van het Südwestdeutsches Kammerorchester Pforzheim zelf. Men voelde de vertrouwdheid en de genegenheid tijdens het concert. Het is duidelijk een dirigent die verbinding maakt met het orkest. Niet alleen dat, ook met het publiek. We zagen het gezicht achter de man waardoor we ook zijn beleving van het geheel mochten ervaren. Muziek als communicatiemiddel zoals het hoort.
Amazing Haydn vindt het steeds belangrijk op niet alleen de muziek van grootmeester Joseph Haydn in kaart te brengen, maar het publiek ook kennis te laten maken met een aantal van zijn tijdgenoten die wellicht een pak minder bekend zijn, maar wiens muziek enorm de moeite waard is om te ontdekken. Tijdens dit concert viel die eer te beurt aan Antonio Rosetti (1750-1792)) met zijn Symfonie in C Murray A1 in vier bewegingen en aan Frans Anton Hoffmeister (1754-1812) met zijn Concerto nr.1 in D voor twee hoorns en orkest.
Rosetti werd slechts 40 jaar oud, wat betekent dat hij op twintig jaar tijd vierhonderd werken wist te componeren. Onder zijn composities een merkwaardig Requiem dat reeds opgevoerd werd te Praag ter nagedachtenis van tijdgenoot Wolfgang Amadeus Mozart. Deze Symfonie neemt de luisteraar mee in vervoering naar een uitgebreid muzikaal kleurenpallet dat met mooie tred inzet, gedragen door hobo’s en hoorns. Strijkers en blazers zorgen voor mooie dialogen, met inmenging van de hobo. Muziek waar men het liefst van al op wil bewegen. Zoete muziek met een opgewekt karakter en hints naar de grootmeesters uit de barok.
De compositie voor orkest en twee hoorns van Hoffmeister is vooral een opbouwend stuk. Solisten Stephan Schottstädt (geb. 1982) en Christoph Ess (geb. 1984) begint zacht en lieflijk en ontwikkelt zich via een uitzonderlijke lyriek virtuoos, vooral tijdens de finale. Alles wordt uit het instrument gehaald zodat het van jachtaccessoire volledige eer krijgt als solo-instrument dat zelfs zangerige romances weet te laten weerklinken. Het einde is dan ook een vrolijk virtuoos feest voor uitvoerder en publiek. Als toegift volgde nog een stukje voor twee hoorns en orkest uit het concerto in E-Dur van Antonio Rosetti.
Ondanks er Boccherini op het programma stond, zorgde de dirigentenwissel eveneens voor een programmawissel. Geen ramp, want de Symfonie in G-Dus KV 74 van Wolfgang Amadeus Mozart (1756-1791) is een lieflijk werk, en vooral een rijp werk voor de veertienjarige leeftijd waarop hij het componeerde. Hierbij wordt verwezen naar de Italiaanse ouverture en is net als we de muziek van Rosetti al eerder mochten ervaren optimistisch van aard. Pittig betekenisvol en punctueel worden melodieën en thema’s verweven en herhaald. Net zoals men met volle verwachting op het begin van het verhaal van de opera die zal komen wacht.
In dit geval de Symfonie in D hob.1:42 van Joseph Haydn (1732-1809), de grootmeester in persoon. Een compositie in vier bewegingen die vele boeiende facetten bedraagt. Een rijp stuk ook, geschreven op het moment dat de componist al meer dan tien jaar in dienst was van de Esterhazy’s. Net zoals de andere stukken die we tijdens dit concert mochten horen, een stuk dat sprankelt en pittig is. Vinnig zelfs en speels. Helemaal in de geest van de komische opera’ waar de componist op dat moment aan werkte. De lyriek is dan ook theatraal.
Een toegift kwam er onze de vorm van een fijnzinnig stukje Richter, die door Mozart een goed componist werd genoemd waar grappend aan toe werd gevoegd dat dit zo was ondanks hij wel een glaasje teveel lustte.
Aanstekelijke stukken werden er vooral gekozen voor dit concert. Een slotconcert dat het publiek blije herinneringen bezorgt. Een fijne herinnering die ons al laat uitkijken naar komend seizoen.
