Zondag 23 oktober was een namiddag van topbarok. Het Hildebrandtconsort stond als tweede op het programma in de reeks Bumblebee-concerten. De zaal was reeds lang op voorhand uitverkocht en de verwachtingen waren na het vorige concert van Jean Rondeau hoog.
Op de vraag of deze verwachtingen werden ingelost kan enkel maar positief worden geantwoord. Het Hildebrandtconsort is een ensemble gevormd rond organist en artistiek directeur Wouter Dekoninck. Hij is een man met een missie. Na het openingsnummer lichtte hij kort maar bondig toe waar hij samen met zijn orkest voor staat. Zo legde hij uit wat transcripties zijn en dat Bach ze in zijn tijd zelf al maakte. Ook bewerkte hij eigen orgelpartituren voor viool en vice versa.
Maar wat maakt het Hildebrandtconsort nu zo speciaal en uniek? Dat is de liefde voor het orgel. Bach schreef bij de vleet muziek voor orgel. De missie van Wouter Dekoninck is om samen met zijn consort deze muziek op zulke wijze te brengen, dat een breed publiek ze ontdekt. Niet alleen dat, maar samen met de muziek moet men het orgel als volwaardig muziekinstrument terug leren appreciëren. De man legde zichzelf hier geen gemakkelijke taak mee op. We herinneren ons namelijk allemaal nog de slecht gespeelde deuntjes die amateurkosters ons vroeger tijdens de mis voorschotelden. Eén noot op een orgel en je moet er onmiddellijk aan denken. Ik toch. Hildebrandt kan u genezen van dit trauma zonder loze beloften.
De bezetting van Wouter Dekonincks orkest is simpel. Hijzelf bevindt zich in het midden, zodat hij leiding kan geven over een orkest bestaande uit twee violen, een altviool en een cello. Dit is slechts de minimumbezetting. Afhankelijk van het programma dat ze brengen, kan het consort nog uitbreiden, bvb. wanneer ze Händel uitvoeren. Dan is er zelfs sprake van een klavecimbel naast het orgel. Bijzonder was de prestatie van violiste Madoka Nakamaru. Zij is gespecialiseerd in barokviool en studeerde in ons land onder andere bij grootmeester Sigiswald Kuijcken.
Dekoninck is naast een begenadigd organist en transcriptiespecialist ook nog een soort van pedagoog. Niet moeilijk, want zoiets maakt deel uit van zijn boodschap. Wanneer je iets wil opentrekken naar een breed publiek, moet je daarbij ook vertellen wat ze gaan horen. Haarfijn legde hij uit wat zou gebeuren wanneer we een soort van fuga zouden gaan horen, wanneer welk instrument het zou overnemen en op welke manier de partituur werd getranscribeerd.
Het ensemble getuigt van een bijzondere ernst tijdens het spelen, respect voor de partituren die werden bewerkt, respect voor de traditie. Men mag tenslotte niet vergeten dat Bach vooral ten dienste van zijn geloof heeft geschreven. Als bisnummer bracht het consort een bewerking van “concurrent” Händel. Daar mocht het al wat frivoler zijn, wat tot uiting kwam bij de volledige bezetting.
Dekoninck deelde ook zijn grootse plannen mee. Hij werkt aan een volledige mis, samengesteld uit Bachtranscripties van zijn hand. Vocaal zouden deze aangevuld worden met Lutheraanse teksten. Iets om naar uit te kijken, samen met het volgende Bumblebee-concert!