De organisatie van de Antwerpse middagconcerten in Amuz ging tijdens deze oktobermaand twee maal op rij voor de combinatie cello en piano. Toch wisten de muzikanten van deze week weer een heel eigen stempel op het concert te drukken. Het werd een spel van betekenisvolle stiltes, afwisselende toonaarden en kennismaking met minder gekend werk.
Cellist Jan Sciffer is vooral gekend als kamermuzikant, solist en pedagoog. Hij betrad het podium met een uniek instrument, een Matthijs Hofmans uit de zeventiende eeuw. De warmte van de klank van oude instrumenten werd vorige week reeds bewezen toen Viviane Spanoghe het publiek vervoerde op haar Ruggeri. Onder begeleiding van pianist Hans Ryckelynk – zelf docent aan het Brusselse conservatorium, net als Sciffer laureaat Tenuto en solist en chambrist – begon het duo het concert met een compositie van Claude Debussy (1862-1918). De Sonate in d liet het publiek een evoluerende Debussy kennen. Waar Debussy zich aanvankelijk liet inspireren door Richard Wagner, evolueerde hij meer richting Franse school met invloeden van veel oudere muziek van Couperin en Rameau. Toch klonk deze compositie verrassend anders, zelfs een beetje avantgardistisch. Een mooi spel met tonen en veelbetekenende stiltes, waardoor de muziek extra kon spreken.
Als tweede compositie werd met de Chant Funèbre uit 1926 van Albrecht Huybrechts (1899-1938) bewust gekozen voor werk van bij ons. Het werk zou geschreven zijn als eerbetoon aan de vader van Huybrechts die zelf cellist was. De diepte van dit stuk werd mooi in de verf gezet door de lyrische benadrukking van contrasterende toonhoogten. De diepte van de intens gespeelde lage cellotonen werd opgevangen door een sprankelend pianospel en vice versa – lent et grave; treurnis en hoop.
Een minder gekende componist is de Engelse Frank Bridge (1879-1941). Nochtans was hij de leermeester van niemand minder van Benjamin Britten himself. De Sonate voor cello en piano in vijf bewegingen uit 1917 liet ons harmonisch rijke klanken kennen, met duidelijk waarneembare invloeden van Maurice Ravel en Aleksandr Scriabin. Vooral tijdens de tweede beweging kwam dit mooi tot uiting. De wissel van do groot naar re klein zorgde voor een emotioneel geladen effect. Toch wel even aandacht hierbij voor onze Belgische componist Wilfried Westerlinck die de middagconcerten inleidt. Hij maakte het publiek van achter de piano attent op deze wissel in toonaard. Zo kon de muziek van Frank Bridge nog beter worden gesmaakt en begrepen.
De kalender van de volgende middagconcerten kennen? Klik hier
De middagconcerten in Amuz zijn perspartner van Klassiek Centraal
- WAT: Middagconcerten Amuz
- WIE: Jan Sciffer, cello – Hans Ryckelynck, piano
- WAAR: Amuz, Antwerpen
- WANNEER: 13 oktober 2017