Het Ursulineninstituut van Onze-Lieve-Vrouw-Waver is een prachtig historisch monument. Generaties meisjes van overal ter wereld kwamen er vanaf de tweede helft van de negentiende eeuw heen om van ons Belgisch onderwijs te genieten. Meer nog, het was het allereerste humaniora voor meisjes in ons land. De nadruk lag er op kunstzinnig onderwijs, een traditie die door het gemeentebestuur de dag van vandaag graag wordt verdergezet.
Het was de jonge pianist Thomas Boodts die op vrijdagavond 4 oktober een kamermuziekrecital gaf op de Schiedmayer piano in de Ursulazaal. Waarom deze muzikant de geijkte muzikant is voor deze piano werd overduidelijk. Thomas heeft een zwak voor historische klavieren met een eigen karakter. Hij ziet ze stuk voor stuk als persoonlijkheden, die hij graag wil leren kennen. Als je een piano nu eens als mens bekijkt, besef je dat zelfs de mooiste mens zijn breekbare en mindere kantjes heeft. Dat maakt hem of haar net mooi. Een historisch klavier wil wel eens een strammere toets hebben, waardoor het hele toucher verandert. Het is niet hetzelfde als die historische viool die je kan transporteren en op afstand kan leren kennen. Het lijkt voor een pianist steeds een beetje op een vrije, doch zeer berekende val.
Dat is wat er gebeurde met de Schiedmayer kwart vleugel; een gevarieerd programma van gekende en minder gekende stukken weerklonken met naturel. Ludwig Van Beethovens Mondscheinsonate, Franz Schuberts 4 Impromptus, de 4 Mazurkas en Ballade nr. 1 van Frédéric Chopin brachten ons een avond lang terug naar de tijd die trouw was aan het kader waarin ze werden opgevoerd. Trouwens, men kan best spreken van een historische opvoering. Men moet rekening houden met het feit dat de technieken om klavieren te vervaardigen totaal zijn veranderd. Op de dag van vandaag worden zo goed als alle klavieren zo technisch exact gebouwd, dat ze een haast onbeschreven blad zijn voor de pianist die bewust kiest voor de signatuur van fabrikant A of B – wat ook best zijn charmes heeft.
Een kleine poëtisch-intieme toegift van Robert Schumann nodigde het publiek uit voor de receptie. Publiek en piano voelden zich ferm gesoigneerd. Er was dan ook behoorlijk wat honger naar meer.
