Het is altijd een beetje extra spannend wanneer een landgenoot de finale haalt. De verwachtingen waren hoog rond de verschijning van Stéphanie Huang, geb. 1996. Huang begon op zeer jonge leeftijd cello te spelen bij haar moeder en maakte reeds op twaalfjarige leeftijd haar debuut in het Koninklijk Munttheater. Ze studeerde te Brussel en Parijs en is laureate van meerdere concours. Momenteel is ze artist-in-residence aan de Muziekkapel Koningin Elisabeth. Ze durf al eens wat speciaal te doen en maakt deel uit van de achtkoppige cello-band Ô-Celli.
Natuurlijk
Wat onmiddellijk aan deze jonge virtuoze opvalt is haar natuurlijke charme, die ze moeiteloos in haar muzikale spel omzet, iets ontwapenend. Een meisje dat lieflijk lacht, maar ook echt wel wat in haar mars heeft. Toen ze het opgelegde werk van Jörg Widmann aanving, 5 Albumblätter, werd onmiddellijk duidelijk hoezeer ze het meende. Ze besliste niet met grote halen uit te pakken en ook niet te braaf te zijn, ze ging voor het enige correcte, n.l. de correcte lezing van de partituur. Nog altijd het beste bij een nieuwe compositie. Hierdoor bleef ze succesvol het orkest overstemmen met correcte mate. Lyrische stukjes en virtuoze passages waren er om op ieder moment fijnzinnig van te genieten. Het plaatje klopte.
Het Concerto nr 2 in si mineur opus 104 van Antonín Dvořák is een compositie die van de eerste noot juist moet vallen om de juiste sfeer teweeg te brengen. Iedereen herinnert zich wel de magistrale uitvoering van Jacqueline du Pré, van het meisje die als heldin voor het orkest zat. Wel, dit had er een beetje van weg. De grootsheid van het orkest raakte Huang oprecht, hetgeen ze in een mooie lyriek wist om te zetten. Zij tegen de rest van de wereld, iets vrouwelijk en trots. Mooi om te merken was ook hoe een van de tweede violisten totaal meebewoog met de celloklanken. De precisie, het spontane, de frisse verschijning, het grootse orkest… een mooie en vooral oprechte cocktail die menig hart beroerde. Van ons mag ze zeker bij de eerste zes zijn.
Huang speelde op een Francesco Stradivari.
Stevig
Marcel Johannes Kits, geb. 1995, was reeds op vierjarige leeftijd geïnteresseerd in de cello en begon zijn opleiding te Tallinn en zette deze verder in Duitsland. Hij stond al op vele internationale podia, van zijn vaderland Estland, tot Sint-Petersburg en Israël. Hij won de Oostenrijkse Brahms-wedstrijd en het Roemeense Enescu-concours. Zijn grote liefde gaat uit naar de kamermuziek, waarrond hij reeds een aantal CD’s opnam.
Hij speelde tijdens deze finale op een Francesco Ruggieri uit 1674, een bijzonder vol klinkend instrument.
Het was een beetje een te stevige start, tijdens het opgelegde stuk. Hij wilde zo graag gehoord worden, dat het allemaal wat te krachtig was. Ook tweemaal werd heel stevig aan het blad gesleurd tijdens het omdraaien. En toch had hij iets in zich, vooral tijdens de laatste humoreske beweging. Al snel zou duidelijk worden wat. Hij had zich namelijk al helemaal in de startblokken gezet voor het eerste celloconcerto in mi bemol majeur opus 107 van Dmitry Chostakovitch. Een prachtig stuk, destijds op het lijf geschreven van Rostropovitch. Statige en stevige bogen, iets wat Kits perfect onder controle had. We zullen zelfs meer zeggen. Tijdens de tweede beweging slaagde hij erin een zeer gepaste rust te tonen, minutieus fijnzinnig. We zagen de echte Kits, hoera. Stevig waar het moest en ingetogen op die bijzondere momenten. Contrasten die raken. Terecht applaus.
Morgen zien we Jeremias Fliedl en Hayoung Choi. Meer info & herbekijken: http://www.QueenElisabethcompetition.com