Foto: © Queen Elisabeth Competition
Keigo Mukawa vonden we aanvankelijk vooral fijnzinnig, mogelijk ietsje te. Maar al gauw moesten we onze woorden inslikken en een mea culpa slaan, want tijdens de halve finale werden we geconfronteerd met pure liefde en poëzie. Mukawa speelt alsof er woorden uit de toetsen vloeien, en speelt met licht en donker terwijl er zoveel wordt verteld.
Wat we ons uit de vorige rondes herinneren:
- Eerste ronde: Keigo Mukawa (Japan, °1993) straalt vooral rust uit beroert de toetsen met liefde. Maar soms weer een beetje te zacht waardoor het contrast wat verloren ging. Vooral een gemiste kans tijdens zijn opvoering van Debussy’s Feux d’artifice.
- Halve finale: Keigo Mukawa toonde ons poëzie, eenvoud en emotie. De schoonheid van het spel primeerde boven de techniek. En dat is de kracht van een grote pianist; technisch zo sterk zijn dat je emoties de vrije loop kunnen nemen. Maar alles zo mooi gekaderd. Eenvoud was alles. Deze halve finalist bleef trouw aan zichzelf, aan de stukken die hem raken en droeg ze ons voor als in het meest verbindende gedicht. Eindelijk iemand die aandacht besteedde aan de stiltes in de Nocturne van Pierre Jodlowski. Vooral zijn keuze voor de Gavotte et six doubles van Jean-Philippe Rameau. Het gaat om een stuk dat overloopt van eenvoud. Niet een kruis of mol aan de sleutel. Het correct uitvoeren is echter een absolute kunst, het moet dansen bovendien. En net dat kwam ook zo mooi naar boven tijdens het Mozart-concerto. Hij was ook de enige die het laatste Mozart concerto durfde kiezen. Hij leert ons de Mozart kennen die praat over de liefde en de dood in de ogen kijkt, in alle eenvoud en intimiteit. We zouden het eigenlijk niet mogen schrijven, maar hij heeft toch een bijzondere streep voor. Deze pianist schrijft trouwens zelf poëzie, transcripties en variaties. Het is de liefde voor de levenskunst die hem vormde. Er leeft iets in hem. Prachtig. Voor de finale voorziet hij Prokofiev te brengen. We hopen mee.
De Queeste van de poëet
D’un jardin féérique wordt vooral met zachtheid en accuraatheid behandeld, met bijzonder veel aandacht binnen de kleine, snelle nootjes. Doordat we nu deze compositie voor de derde keer horen, geraken we meer en meer overtuigd van de mogelijkheden van de compositie. Een magische tuin wemelt van leven en mysterie, waardoor iedere pianist er zijn verhaal met zijn accenten kan uit tevoorschijn toveren. Waar we gisteren geconfronteerd werden met natuurfenomenen, horen we nu oneindig veel vogels en kleine fijne accentjes, die wel wezentjes uit een andere wereld zouden kunnen zijn, die op een gegeven moment moeten gaan schuilen voor de storm. We horen een bedrijvigheid, de bedrijvigheid van veel beweging en dynamiek, een beetje als een tocht doorheen een wereld waarin men de spelers leert kennen. Iedere dag wordt de compositie rijker.
Wel, het was dat fijne secure vingerwerk dat de perfecte introductie werd voor het tweede pianoconcerto van Sergei Prokofiev, een compositie die een verhaal vertelt dankzij de omstandigheden waarin het werk werd geschreven. De componist begon met schrijven in 1912 en vervolledigde het werk in 1913. De partituur zou echter zoek raken tijdens de Russische revolutie. Twee jaar nadat Prokofiev zijn derde concerto schreef, nam hij de draad terug op en reconstrueerde het tweede in 1923. Dit zorgt ervoor dat er modernere invloeden inslopen, waardoor het eerder op een vierde concerto leek. Hij droeg het werk op aan Maximilian Schmidthof, een vriend die hij leerde kennen aan het conservatorium van Sint Petersburg, die zelfmoord pleegde in 1913. Technisch gezien is het een van de moeilijkste repertoirestukken, men moet bovendien over een enorm uithoudingsvermogen beschikken, Mukawa wist de finesse totaal te bemeesteren. en verloor niets uit het oog. Alsof de kleine wezens groot werden en er zoveel dingen rondom gebeurden die verwondering opwekten, als in een vertelling vol kleine details die binnen een mooi spanningsveld worden losgelaten tot een queestegevoel dat speelt met diepe nuances. De absolute liefde voor woord, het metrum van de dichter, het geheel eigen karakter van de pianist kwam boven.
Keigo Mukawa is absolute klasse voor de fijnproever.
meer? http://www.queenelisabethcompetition.be