Foto: © Queen Elisabeth Competition
Sergei Redkin is misschien wel de finalist die ons het meest nieuwsgierig maakte na de halve finale. Hij heeft een secuur vloeiend en romantisch toucher, dat ons enkel maar nieuwsgierig maakt welke lyriek hij in het derde pianoconcerto van Sergei Rachmaninov zal leggen. We hebben nog steeds het gevoel gehad dat hij al zijn jokers pas op het allerlaatst zal uitspelen. Zelfs het orkest vindt het spannend en mysterieus als we de blog van Bram Nolf, hoboïst binnen het Belgian National Orchestra er op naslaan. Komaan Sergei, wat is je plan en welke nuances zal je tevoorschijn toveren tijdens Un jardin féérique, het plichtstuk van componist Bruno Mantovani? En dan de apotheose?
Wat we van Sergei Redkin tot hiertoe zagen en hoorden:
- Eerste ronde: Sergei Redkin (Rusland (Federatie), °1991) is geen onbekende in ons land. Hij treedt onder andere op met de organisatie Arte Amanti, een concertorganisatie voor jong toptalent. Eindelijk, een Chopin zoals Chopin hoort te klinken. Mooi, ingetogen, gebalanceerd. Geen krachtspel. Zen. En enkel zo kan alles vloeien.
- Halve finale: Ook Sergei Redkin gaat voor intimiteit. Hij weet sferen op te roepen die ons dichter bij de componist brengen. Hij slaagde er tijdens de Nocturne van Pierre Jodlowski, het opgelegde stuk, perfect het ontwaken uit de slaap op te wekken. Zijn intieme momenten waren zo mooi dat men oprecht ontroerd raakte. Maar toch, de momenten waarop er een stevig contract met glans mocht weerklinken, speelde hij mogelijk op zeker. Hij koos voor het delicate. Het delicate moet hoogst secuur uitgevoerd worden en daar legt hij dan ook al zijn liefde in, vooral tijdens het Mozart concerto. Dat zeer persoonlijke zorgde natuurlijk voor een prachtige Schubert, een componist die hier toch wel om vraagt. Hij suikerde fijnzinnig met La plus que Lente van Debussy, alles walste lieflijk. Tijdens l’Isle joyeuse smeet hij zijn kaarten op tafel. Men kan het een rem noemen, waarop hij tijdens de vorige stukken ging staan, maar langs de andere kant een maturiteit. Hij is tenslotte een van de oudere kandidaten en kent daardoor het belang van rijping en rust. Voor de finale, kiest hij voor Rachmaninov. Hij maakte ons vooral benieuwd.
Rachmaninov 3 is een bijzonder interessant stuk om als pianist te kiezen gezien de componist het in 1909 op het landgoed Ivanka niet schreef om zichzelf als componist te bewijzen, maar als pianist. Hij legde de lat dus hoog en schreef een stuk dat aanvankelijk sober begint, maar stevige passages vertoont naar het midden toe, die uiteindelijk samen met de grote contrasten tot een apotheose moeten leiden. Zelf kon hij het door omstandigheden enkel op een stil toetsenbord oefenen. Van de eerste opvoering in New York bleef niets bewaard. De tweede opvoering vond plaats onder Gustav Mahler.
De betoverde tuin bleek vol spanning te zitten, van het eerste moment had Sergei Redkin de luisteraar in de ban. Hij speelde alsof Rachmaninov drie hem reeds in grip had. Het was gewoon een geheel, een vingervlugge virtuoze wervelwind, en het hield ons in spanning al werd het impressionistisch wat moeilijker te identificeren. love it or hate it. Misschien zit daar wel wat gevaar, we kennen natuurlijk de insteek van de jury niet. We gaan eerlijk zijn, wanneer we dit moeten inschatten, zijn we een beetje verloren en hopen we op het beste.
Sergei Redkin zette zich ten volle in en wilde de massa overtuigen en potverdorie dit kon geweldig zijn, en we moeten toegeven het was het ook, maar de dialoog met het orkest bleek ergens zoek. Man, wat een moeilijke beslissing. We herkenden Sergei Redkin als de artiest waar we nogmaals meer van willen horen. Zijn accuraatheid, zijn gevoel, alles. We willen meer horen, punt. Kan dat nog aub? Tuurlijk wel.
Moeilijk maar zo mooi
Meer info?
http://www.queenelisabethcompetition.be