Voelt u de spanning ook al hangen? We beginnen op dit moment al een zicht te krijgen wie bij de eerste zes zouden kunnen eindigen. En toch, we blijven het herhalen. Iedere cellist bracht zijn eigen karakter mee, zijn eigen timbre, zijn eigen hart. Over smaken of kleuren discussieert men niet. Het gaat hier enkel maar om kwaliteit, beter, best, punt.
Het is ook een fijne zaak om zichzelf als publiek even te analyseren. Met welke insteek ben ik naar de eerste twee finalisten beginnen luisteren? Wat is daarvan blijven hangen en wat niet? Het is goed zijn eigen geheugen elke avond opnieuw te verfrissen om iedere kandidaat opnieuw dezelfde kans te geven binnen de persoonlijke rangschikking.
Deze vijfde finale avond kregen we dus alweer twee mooie muzikanten te horen. We horen ook trouwens een toenemende maturiteit van het plichtwerk, 5 Albumblätter van Jörg Widmann. Het orkest Brussels Philharmonic onder de leiding van Stéphane Denève, raakt helemaal gesetteld en gewend en begint alle kleine kantjes als vertrouwd aan te voelen. Men voelt een zekere relax in de uitvoering. Maar ook wijzelf moesten onszelf als luisteraar de tijd gunnen om aan de nieuwe compositie te wennen. Het mes snijdt nog steeds aan twee kanten.
Opbouwend
Woochan Jeong, geb. 1999 werd geboren in Korea, waar hij eveneens zijn studies aanvatte, waarna hij naar Berlijn vertrok om er te studeren aan de Hanns Eislers Hochschule für Musik. Hij behaalde de tweede prijs in het Tchaikovski-jongeren concours en de eerste prijs in de JoongAng competitie in Zuid-Korea. Hij trad op met verschillende orkesten zoals het Suwon Philharmonic Orchestra. In kamermuziekverband speelt hij met het Eden Quartet. Een jongere kandidaat dus. Hij koos evenals Oleksey Schadrin voor de Symphonie Concertante opus 125 van Sergei Prokofiev als keuzeconcerto. Twee maal vlak na mekaar hetzelfde horen, maakt natuurlijk de verschillende insteken meer dan duidelijk. Het werk combineert twee elementen die kenmerkend voor Prokofiev’s muziek zijn: dissonantie en meer lyrische passages. De cello is gelijk aanwezig in het concert met een zware mars, die contrasteert met een jachtige hoge passage uit de technisch zeer veeleisende finale die aangekondigd wordt door de trompet. Schostakovitch liet zich inspireren door het Sinfonia Concertante en schreef hierna zijn Celloconcerto in Es majeur.
Het plichtstuk verliep vlekkeloos, soms misschien zelfs iets te vlekkeloos tijdens de eerste twee bewegingen. Mooi geproportioneerd qua nuance, gewoon heel erg mooi de partituur gevolgd. En toch zag je die mooie persoonlijke opflakkeringen wanneer hij duidelijk opging in de klanken die hij zelf creëerde. Die begonnen trouwens steeds meer en meer door te schemeren tot de uiteindelijk tijdens de solo partij de overhand namen en virtuoos tot uiting kwamen. Tijdens het laatste humoreske deel, kon Jeong zich helemaal laten gaan. Mooi, integer, bescheiden en oprecht tot zelfs vreugdevol gebracht. Klasse op een zeer persoonlijke wijze.
En eigenlijk verliep het ook zo tijdens de Sinfonia Concertante. Een mooie, nette en ordelijke aanvang. Goed begonnen bleek ook uiteindelijk half gewonnen. Jeong begon zich steeds lekkerder in zijn vel te voelen en meer en meer persoonlijkheid in het spel te werpen. Men zag hem genieten van eigen spel en van orkest, waardoor hij zich meer en meer kon laten gaan en inleven. Tijdens het tweede Adagio zorgde het zelfs voor enkele heel intiem tedere momenten. Het bleef mooi opbouwen, en dan opnieuw die mooie solo. Een andere Prokofiev dan gisteren, niet beter en niet slechter. Gewoon door een andere bril, een mogelijk romantischere bril, alsof Jeong ons een verhaal vertelt. Een fijne finalist die even eerst de vinger in de wind zet, om de richting vervolgens vastberaden te volgen.
Le petit prince
Samuel Niederhauser, geb. 1998, begon zijn opleiding op zeer jonge leeftijd in Zürich en vervolgens in Bern, waarna hij naar de Hochschule für Musik in Basel vertrok om er in 2011 zijn masterdiploma reeds te behalen. Hij volgde een flink aantal masterclasses en wist een mooi aantal eerste prijzen weg te kapen op nationale en internationale muziekwedstrijden. Hij werd recent halve finalist op het concours van Genève. Hij treedt geregeld op als solist met het Sinfonieorchester Basel en het Zürich Kammerochester en stond reeds op affiches zoals van het Menuhin-festival.
Tijdens de uitvoering van het opgelegde werk leefde Niederhausen zich volledig uit. Mooie duidelijke articulatie, stevig tempo zonder te overdrijven, volle klanken. Dit plaatje, klopte al hadden we wel een beetje het gevoel dat hij zich op zijn eigen planeet bevond en dat het orkest moest volgen. Maar op die planeet voelde hij zich wel opperbest. Hij wist het publiek ook duidelijk mee te betrekken in het verhaal, alsof hij een draadje had uitgeworpen dat men graag wilde blijven volgen. Een mooi en verdiend applaus ook.
Net als Petar Pejčić koos Niederhauser voor het tweede celloconcerto van Dmitri Schostakovitch in sol majeur opus 126. Een stuk vol scherpe kanten, snedige herhalingen en waarbij alertheid en vinnigheid de absolute boodschap is. Opnieuw twee opvoeringen, twee verschillende brillen.
Niederhausen zette zacht maar vastberaden in, het klonk zelfs een beetje mystiek tijdens het largo, de eerste beweging. Eens die spanning opgebouwd, liet hij alle duivels weliswaar goed geproportioneerd los. Vastberaden, binnen een juist spanningsveld, met oog voor alle fijne techniek die erbij hoort. Men merkt dat hij heel bewust voor dit concerto heeft gekozen. Hij zat er helemaal bovenop. Berekend en in de juiste half sinistere gemoedstoestand. Diepe klanken die bij momenten onheilspellend en dreigend naar voren kwamen. Daartegenover haarfijn het thema. Het plaatje klopt alweer. Zien we hem morgen bij de eerste zes eindigen? Wij hopen van wel.
Meer info & herbekijken: http://www.QueenElisabethCompetition.be