Foto: © Yoshie Kuwayama – Motion in Silence
De Brussels Chopin Days verwelkomden na minder dan een jaar opnieuw pianiste Leonora Armellini. En we weten waarom. De artieste speelde met zo’n naturel dat de partituur een soort van pallet wordt, van waaruit ieder nootje een andere kleurnuance krijgt die perfect in het geheel past. We schreven toen dat deze pianiste niet op zoek naar dé grote structurele truk die Chopin perfect zal laten overkomen. Neen, ze doet het zoals de componist het schreef, vanuit het hart. Vol overgave aan de muziek en met een warm gevoel aan de boodschap erin. Zo valt alles telkens opnieuw perfect in mekaar. Dit concert kon dan ook gezien worden als een vervolg op april 22, waarbij die gevoel nog eens zo groot werd.
Armellini werd geboren in het Italiaanse Padua in 1992 en won reeds op jonge leeftijd verschillende prijzen. Ze speelde op vier continenten en heeft een voorliefde voor kamermuziek. Zo nam ze naast Chopin ook Schumann, Brahms en Poulenc op. Die intieme liefde en elegantie voelen we duidelijk terug in haar toucher. De passie waarmee componisten hun muziek schreven, is de overgave waarmee zij deze overbrengt op het publiek.
Voor de pauze bracht ze twee Nocturnes opus 32, waarmee ze meteen een bijzondere sfeer zette die van lieflijk en zacht naar intens en diep ging. Alsof ze wist waaraan Chopin dacht toen hij deze muziek schreef. Het is duidelijk dat deze pianiste dieper nadenkt dan de noten die ze op het blad ziet. Ze probeert de context te snappen waarbinnen ze geschreven werden en deze ook aan het publiek over te brengen. De drie Polonaises die volgden – Polonaise-Fantaisie opus 61, Polonaise opus Posth. en Polonaise ‘Heroic’ opus 53 – gingen verder op dit spoor. Armellini wist te verrassen en de aandacht van het publiek op te zuigen door het geheel een melancholische touch te geven door middel van dynamiek. Het virtuoze dat Chopin steeds zo goed met het nostalgische wist te verwerken in zijn oeuvre kwam wervelend vooral diep rakend naar boven.
Ook na de pauze, tijdens de 12 Études opus 25 ging dit fijne gevoel dat zich intussen meester had gemaakt over het publiek verder. Een mooie opwaartse sfeer kleurde het geheel fris en zonnig, met weemoedige hints die ontroerden waar het mag. Alsof diezelfde zon plots een beetje roder werd. Er werd ook bijzonder vanuit de stilte gewerkt. Wanneer er een rustig passage kwam, mocht die echt uit het niets opborrelen, om vervolgens de veerkracht van de melodie extra te laten inwerken. Dit alles zonder bombastische manoeuvres, maar in de grootste fijnzinnigheid. Armellini voelde perfect intuïtief aan wanneer en hoe zwaar of licht iedere klank mocht vallen. Een spel dat zich puur uit in kleur.
Een artieste waarvan men weet wat men aan haar heeft, zonder daarbij in gewoonte te vervallen gezien ze blijft verwonderen en verbazen op zulke manier dat men steeds naar een vervolg verlangt. Volgend seizoen opnieuw, a.u.b.?
Gezien op 20 januari 2023, Koninklijk Conservatorium Brussel
http://www.BrusselsChopinDays.com
