Marie François is een Belgisch toptalent dat we de afgelopen jaren een bijzonder constructief parcours hebben weten afleggen. Ze heeft een sterke wil en doorzettingsvermogen. Niet enkel op muzikaal gebied, maar ook als schrijfster van opiniestukken. Tijdens de laatste Koningin Elisabethwedstrijd voor piano was ze voorzitter van de jongerenjury De Zes/Les Six.
Wat tijdens de eerste keer dat we haar aan het werk zagen reeds opviel, was de warmte waarmee ze de noten bindt. Warm maar secuur. Zoveel werd duidelijk tijdens de opvoering van de Andante Spianato et Grande Polonaise Brillante van Frédéric Chopin. Ze wisselde kleine lieflijke passages af met passages waarin ze het harder beroeren van de toetsen niet weert, maar alles binnen de juiste proporties. Een mooie evenwichtsoefening. Diezelfde precisie was ook terug te vinden bij het brengen van twee composities binnen het repertoire van de oudere muziek van Domenico Scarlatti.
Een concert van Marie François is steeds een beetje op reis gaan doorheen plaats en tijd, met een sympathieke en ervaren begeleidster. Ze geeft zelf een introductie bij de composities die ze brengt. Voor wie de lezing van Artistiek Directeur van Huis de Min Nicolaï Van den Bogaert voorafgaand aan het concert zou gemist hebben, gaf dit extra duiding. Ze kiest ook bewust voor het brengen van eigen componisten. Tijdens dit concert koos ze voor een werk van Lodewijk Mortelmans, Het Wielewaalt en Leeuwerikt. Mortelmans schreef dit werk, dat klinkt als vogelgezang en bloeiende bloesems – ook wel wat oriëntaals – als eerbetoon aan zijn echtgenote. Het was vooral een mooie combinatie met het werk van Chopin dat vlak vooraf werd uitgevoerd. Binnen dezelfde lyriek volgde er na de pauze ook nog de Etude nr. 11 pour les arpèges composés van Claude Debussy – dit jaar exact 100 jaar geleden overleden.
Naast eigen componisten was er ook aandacht voor nog levende componisten. Zo passeerde Gubaidulina de revue. Gubaidulina was een grote verrassing. Een eigentijdse Chaconne met flink wat dissonantie, maar waarin toch elementen uit de barok – een flinke fuga – terug te vinden waren, en soms waren er zelfs jazzy passages. Een interessant werk omdat er voor luisteraar en uitvoerder zoveel elementen uit te plukken vallen.
Ginastera is één van de componisten waarbij Marie François zich goed voelt. We zagen haar zijn werk al meermaals opvoeren.
Kapustin is nog zo’n lievelingscomponist van Marie, omwille van zijn jazzy muziek die toch het houvast met de klassieke muziek niet verliest. Tijdens de uitvoering van Variations opus 41 – gebaseerd op Le Sacré du printemps van Igor Stravinski – werd nog meer duidelijk wat reeds heel het concert werd ervaren. Het meisje werd vrouw. Mature, warme passie op het podium.
- WAT: Pianorecital
- WIE: Marie François
- WAAR: Huis de Min, Mechelen http://www.muziekschool-wonderfulworld.com
- WANNEER: 6 mei 2018
- FOTO: m.t.