Foto ©Edwin Thys
Er was een tijd die eigenlijk nog niet zo heel lang geleden eindigde. Het was de tijd voor de industriële evolutie, toen de mens nog veel meer afhankelijk was van de grillen van de natuur om zijn leven, tot zelfs zijn dag-nachtritme in te richten. De mens ging vroeger slapen, gewoon wanneer het donker werd. Midden in de nacht werd men dan ietwat of half uitgerust wakker. Men had dan tijd om te bidden of wat te koken, bij kaarslicht te schrijven, of om even bij de buren langs te gaan. Maar er was ook de totaal andere kant van het wakkere nachtleven; de verboden liefdes, de dievenbendes, de alcoholistische uitspattingen.
Theaterziel
Dit alles verwerkte het Ensemble Bel Ayre in een 80 minuten durend muzikaal programma, met mooie knipoog naar de theaterscène. Het is de gitarist slash multi-instrumentalist van deze Fab Four die het muzikale brein is achter de opvoering. Peter Verhelst wist het programma Entre-temps om te toveren tot een verhaal vol kleine verhalen in hoekjes en uit boekjes en ze binnen een mystiek nachtelijk kader aan mekaar te breien alsof het altijd al zo geklonken heeft. Sopraan Lieselot De Wilde heeft naast haar klassieke opleiding en samenwerking met ensembles zoals Zefiro Torna en Servir Antico een groot verlangen naar het verleggen van grenzen. Zo reisde ze de wereld rond met haar draaiorgel, dat ook tijdens deze voorstelling sfeervol werd ingezet, om er 72 liederen uit het collectieve geheugen mee te ontdekken. Ook klarinettist Jean-Philippe Poncin werkte naast in het Gentse Muziektheater samen ensembles zoals Oxalys, waardoor zijn horizon erg breed is. Cellist Lode Vercampt studeerde aan het Gentse Conservatorium en verplaatst zich vlot van de Vlaamse Opera of I Fiamminghi naar de beter pop-scène naast artiesten zoals Jo Lemaire, Johan Verminnen of Dirk Blanchard. Daarnaast doceert hij aan de academie van Tielt. De ervaringen in stijlen en invloeden van plaatsen waar zij hun inspiratie haalden, vormen samen een heel eigen klank.
Evenwicht
Oude teksten worden aan nieuwe muziek gekoppeld die tijdloos is en toch vaak verwijst naar oudere tradities of uitheemse zuchten. De muziek laat zich glijden op een tempo waarin alles een beetje wazig wordt en waarbij men zich verliest in een soort van mist van de nacht. Ook is er plaats voor eigen teksten, waarop de sopraan haar stem inzet met volle uitbeeldingskracht. In een evenwichtsoefening met het atonale weet ze de juiste sferen op te roepen; van de mist boven het water, naar dronkenmanspraat, over verlangen naar Perzische mystiek. Er is plaats voor herontdekking van speciale figuren uit de geschiedenis zoals bijvoorbeeld de vijftiende-eeuwse dichter-dief François Villon – gezongen in het Bargoens, de dieventaal.
Vooral het einde van de opvoering was zeer intiem. Oosterse klanken werden in een continuïteit verwerkt dankzij de dreunende klanken van de shrutibox en later mooi afgewerkt met minimalistisch aangebrachte percussie door Lieselot De Wilde, geaccentueerd door stemwerk. De duurtijd creëerde een soort trance, fijnzinnig op toon gezet door mysterieuze fantasieën van klarinet en cello. De Entre-temps was voorbij. Men mocht terug indommelen.
Eigenlijk zou Raquel Andueza samen met La Galanía op het podium moeten gestaan hebben. Gezien zij door de covid-crisis Spanje onmogelijk kon verlaten, zal zij volgend jaar de Heilig Hartkerk van Heist-op-den-Berg verblijden met haar komst. Laat dit slechts een voetnota zijn en een aanzet om volgend jaar zeker en vast weer te keren. Het team achter Musica Divina koos dit jaar voor artiesten van bij ons, die van en voor overal zijn. De ervaring was eveneens uniek.
Artistieke leiding: Jelle Dierickx
Presentatie: Katelijne Boon