Nicholas Van de Velde komt uit een muzikaal geslacht van vier muzikale broers; drie pianisten en een cellist. Samen organiseren zij het tweejaarlijkse Pianofest Festival. Hij begon met piano op vijfjarige leeftijd en werd reeds op negenjarige leeftijd eerste laureaat van de Grétry Wedstrijd en laureaat van de internationale EPTA Wedstrijd, waarna hij toegelaten werd aan de Koningin Elisabeth Muziekkapel. Hij volgde les bij grootmeesters als Abdel Rahman El Bacha, Jean-Claude Vanden Eynden en Daniël Blumenthal. Sinds 2018 wordt hij gesteund door de vzw SWUK Vlaanderen, als Artist in Residence.
Tijdens het middagconcert van vrijdag 19 juli, deel van de Young Masters Serie, liet de jonge pianist het publiek kennis maken met composities die aan het einde van het leven van twee belangrijke klaviercomponisten uit de Romantiek geschreven werden: Franz Schubert (1797-1828) en Johannes Brahms (1833-1897).
Positief
Van Franz Schubert speelde Van de Velde de Sonate in sol D894, het laatste werk dat tijdens het leven van Schubert werd gepubliceerd. Deze compositie onderscheidt zich van de anderen omwille van het toch eerder opgewekte karakter. Schubert, de componist van het schone kapotgaan, lijkt opgewekt. Dit is uniek in zijn klavierwerk, ondanks het lentegevoel toch hier en daar de kop mocht opsteken tijdens de Winterreise-cyclus. In dit werk schuilt trouwens ook een cyclische vorm.
Beethoven
Er werd vroeger wel eens beweerd dat Schubert geïnspireerd was door Beethoven tijdens het schrijven van deze sonate. Het is een feit dat het werk van Schubert tijdens zijn leven grotendeels in Beethovens schaduw stond. Toch is de bewering dat hij daar de mosterd haalde achterhaald. Musicologisch onderzoek toonde aan dat deze compositie van een verregaande maturiteit getuigt met een grote eigen identiteit. Ook tonaal mochten we dit tijdens het concert ervaren. Schubert speelde met harmonie die voortkomt uit lichte atonaliteit. Het resultaat werkte contemplerend voor luisteraar en pianist, wat voor een oprecht en ontegensprekelijk bindmiddel zorgde. Robert Schumann zou deze sonate ooit als volmaakt omschreven hebben.
Mooie pijn
De vier Klavierstücke opus 119 van Johannes Brahms maakten deel uit van zijn laatste werk voor klavier solo. Vier korte sfeer scheppende stukken, die toch met tonaliteit en positieve emoties spelen. Brahms schreef naar Clara Schumann – aan wie hij ze wilde opdragen – dat hij ze als experiment schreef maar toch hoopte dat ze haar zintuigen zouden prikkelen. Schumann was meteen enthousiast.
Nicholas Van de Velde zette een portret neer van twee componisten die op het einde van hun leven harmonie wisten te creëren door middel van dissonantie; het mooie lijden, schoonheid scheppen uit verdriet, berusten en dan sterven en laten overleveren…
Ad Valvas
De Middagconcerten en Young Masters Serie van Antwerpen zijn mediapartner van het Cultuurpakt.
Meer info: http://www.middagconcerten.be
Vrijdag 26 juli ziet en hoort u Isabelle Storms – sopraan, Santiago Lurueña Blazquez – klarinet, Joren Van der Veken – piano. Zij brengen composities van Dominick Argento, W.A. Mozart, Gian Carlo Menotti en Richard Strauss.