Patrizio Perucchi laat het publiek klank herontontdekken

by Knopskaya

Patrizio Perucchi lijkt uiterlijk jong geweld in de wereld van de klassieke gitaar. Schijn bedriegt, of toch weer niet? Zijn temperamentvolle uitstraling uit zich vooral in de gedreven honger naar ontdekking van nieuwe klanken. Onder de ruwe bolster gaat een muzikant schuil die streeft naar pure perfectie.

Perucchi is afkomstig uit Zwisterland en studeerde in ons land bij Raphaëlla Smits en Odair Assad. Later werd hij Smits assistent aan het Leuvense Lemmensinstituut. Hij speelde onder andere als solist bij het Koninklijk Kamerorkest van Wallonië, was finalist in diverse internationale wedstrijden en werkte samen met pianist Geert Callaerts en zijn ensemble Nieuwe Muziek. Perucchi geeft momenteel les aan diverse academies in België en Zwitserland, waaronder Wonderful World in Mechelen.

Perucchi kiest bewust voor verwondering, d.w.z. voor de muziek die je nog doet nadenken. “Speel iets dat we kennen” is niet aan de orde bij deze muzikant. Hij ontdekt eerst zelf de compositie en geeft de honger aan de luisteraar op ze zelf verder te willen ontdekken. Zo hoort het ook. Eeuwenlang gingen mensen naar concerten luisteren van componisten uit hun eigen tijd. Met alle respect voor de oude muziek moet er terecht af en toe afgestapt worden van het eindeloos herkauwen van partituren. Oren willen nog ontdekking, alleen beseft het hoofd het niet meer steeds.

En zo was ook het programma samengesteld van dit recital; gebaseerd op ontdekking van klank en componist. Er werd begonnen met een compositie van Kevin Callahan (b. 1958) – Three river moments (1995) (I Undercurrents – II The River Bed – III Riptide). Hierbij werd onmiddellijk duidelijk dat Perucchi kiest voor een surrealistische stijl, mogelijk evoluerend naar het modernisme. Zo werd het tijdens de lezing van Nicolaï van den Bogaert voorafgaand aan het concert trouwens ook verteld. Toch, tijdens zijn spel komt het zoveel meer impressionistisch over. De dissonante tonen gaan op natuurlijke wijze deel uitmaken van het geheel. Zo ook tijdens de andere composities die werden gebracht: Reginald Smith Brindle (1917 – 2003) – Memento in two movements (1973) (I tempo libero, quasi improvvisando, lento, espressivo) en Alexandre Tansman (1897 – 1986) – Cavatine (1951) (I Preludio – II Sarabande – III Scherzino – IV Barcarole). Misschien werd het publiek wel terecht bewust een klein beetje op een verkeerd been gezet tijdens de lezing, dit terwijl ieder gesproken woord van de Artistiek Directeur van de concertorganisatie klopte. Het effect was op zijn minst maximaal te noemen. Perucchi heeft de gave om klanken te mengen en nieuwe dingen te laten savoureren op zo’n manier dat ze een vraag worden van het publiek.

Patrizio Perucchi nam trouwens zopas een nieuw album op waarop al deze composities te beluisteren zijn. De interesse werd tijdens het concert terecht aangewakkerd.


  • WAT: Gitaarrecital
  • WIE: Patrizio Perucchi
  • WAAR: Huis De Min, Mechelen, Concertorganisatie Wonderful World
  • WANNEER: 18 maart 2018
  • Foto: Daniele Kaehr
  • Uitgave CD: JSM-6.007

 

Misschien houdt u ook van:

Wij gebruiken cookies om onze website en de inhoud er van te optimaliseren. Akkoord