Het middagconcert in AMUZ beloofde deze week toch wel heel bijzonder te worden. Niemand minder dan Artistiek Directeur Luk Callens zelf zou er de première brengen van zijn eigen compositie DeLiberazione. Een bevrijding werd het, meer dan.
Het concert opende deze week met het Concerto in d voor viool, hobo en orkest van Johann Sebastian Bach (1685-1750) in drie bewegingen. Luk Callens nam de hobopartij voor zijn rekening. Samen met violist Olivier Piguet en het Kamerorkest van Henegouwen o.l.v. Philippe Gérard werd het een ontspannende Bach. Met de nodige precisie, niet te statisch en vooral licht gespeeld. Een kleine sprong in tijd en plaats brengt ons naar Wolfgang Amadeus Mozart (1756-1791). Zijn Concerto nr.14 in ES voor piano en orkest werd opgevoerd door de Japanse pianiste Maiko Inoue, die net als alle andere muzikanten van deze week op zondag zal schitteren tijdens het kamermuziekfestival van Jodoigne. Het voelde eigenlijk best feestelijk om eens zo’n grote bezetting te hebben tijdens het middagconcert. Het verhuizen van klavecimbel en piano zorgde voor een mooi ontspannen sfeer. Men zag wat gebeuren.
De fris gespeelde Bach en het verwonderlijke van het eeuwig kind in Mozart zetten onbewust de sfeer waarin Callens zijn eigen compositie aan de wereld wilde laten kennen. Hij componeerde het stuk voor de Belgische cellist Johannes Burghoff, actief aan de conservatoria van Luik en Straatsburg – eveneens gespecialiseerd in kamermuziek. Op zijn historische cello – een Januarius Gagliano uit 1733 – bracht hij pure vervoering.
De vervoering was des te groter door de verrassing die zou volgen. Bij een hedendaags componist denkt men vaak aan experimentele stukken, vaak atonaal. Callens blijkt een durver, die gaat voor zijn gevoel. Als oprichter van het ensemble I Justiniani, is hij verantwoordelijk voor de opnames van heel wat filmmuziek. En die voorliefde was ook te horen in DeLiberazione, zijn compositie voor cello en orkest. Het klankenpallet was verbazingwekkend. Het begon met een diepe mysterieuze cellogloed en bouwde via de strijkers op naar een sfeer die best te vergelijken valt met wat men ervaart tijdens een goede opvoering van het Intermezzo uit Cavalleria Rusticana van Pietro Mascagni. Naast de verismotoets, weerklonk er ook wat Keltisch. De strijkers wisselden af en toe met een pizzicato en gingen samen met de harp af en toe in dialoog met een streepje hobo. Dat een componist in deze tijd dit nog durft en tot een verbluffend einde breng is enkel te bewonderen.
Onder begeleiding van de strijkers van het orkest van Henegouwen, speelde Burghoff Kol Nidrei op. 47 van Max Bruch (1838-1920). De basis van deze compositie ligt in de joodse volksmuziek. Net die weemoed was wat er nodig was om nog wat verder te gedijen op de gevoelens opgeroepen tijdens het opvoeren van de eerste muzikale boreling van Luk Callens. Men kan hem enkel maar een kroostrijk muzikaal gezin toewensen.
De middagconcerten in Amuz zijn perspartner van Klassiek Centraal. Meer info en kalender vindt u hier
- WAT: Middagconcerten AMUZ
- WIE: Luk Callens, Johannes Burghoff, Maiko Inoue, Olivier Piquet, Kamerorkest Henegouwen
- WAAR: AMUZ
- WANNEER: 20 oktober 2017
- Foto: ©Klassiek Centraal