Nominatie Gouden Label Symfonisch – Een druilerige zondagnamiddag tijdens de vasten. Ik begeef me voor een keertje niet naar een grootstad of groot concertgebouw, maar naar een kerk in Heist-Goor, deelgemeente van Heist-op-den-Berg. Daar, op die plek, werd me datgene geschonken wat ik zo vaak miste in grote huizen.
Het was Nieuwjaar toen één van mijn kinderen me vroeg wat een dirigent nu eigenlijk doet, want tenslotte had die geen instrument vast en lazen al die muzikanten hun partijen. Op dat moment vond ik het een beetje een domme vraag. Maar eigenlijk was het toch niet zo dom, omdat de noodzaak van een goede dirigent nooit echt aan kinderen wordt uitgelegd. Zij kennen maximaal een juf die daar rare achtjes staat te draaien vooraan in de klas, al dan niet met een meetlatje in de hand. En met dat beeld werden vele volwassenen van vandaag dan groot. Ik zei: “Jongen, die man kent alle partijen van al die muzikanten samen. Soms moet er eentje harder spelen, soms eentje zachter. Soms moet iemand later invallen… En dan heb je nog de zangers. Hij weet het allemaal en hij heeft slechts twee handen en een hoofd waarmee hij het allemaal moet duidelijk maken. En dan is er nog zoveel meer.” Mijn zoon zag plots geen man meer met een mooi jasje, maar een soort van exponentieel muzikant. Zijn mond viel open van verbazing.
Vertrouwen
Dit brengt ons bij André Walschaerts, die zondag in Heist-op-den-Berg toonde wat een dirigent moest doen. De man straalt integriteit uit, is galant naar de muzikanten toe en geniet duidelijk hun oneindig vertrouwen. Zijn blik en handen zorgden voor perfectie tot in de kleinste details. Walschaerts is geen onbekende. Hij was laureaat in pianowedstrijden, was hoboïst in het orkest van de Koninklijke Vlaamse Opera, doceerde in verschillende conservatoria, was internationaal dirigent en deed verschillende cd- en TV-opnames. Hij was jarenlang directeur van de Gemeentelijke Academie voor Muziek, Woord en Dans van Heist-op-den-Berg, waar hij nu voorzitter is van Sinfonia Heist, de v.z.w. die dit concert mogelijk maakte.
Het gebeurt al te vaak, je gaat naar een concert omdat een grote dirigent er zijn opwachting zal maken. Je gaat dan als recensent ook vaak naar het eerste concert van een dirigent die het orkest mogelijk pas ontmoette. En dan kom je buiten, iedereen blij want ze zagen die grote meneer… Behalve jij, want je beseft dat je in een repetitie zat. Kijk, van dit trauma werd ik in een kerkje ten lande genezen. Orkest, koor en dirigent kenden en vertrouwden mekaar door en door, oefenden samen en kwamen tot een gewenst resultaat.
Nagedacht
Het concert begon met Ases Tod van Edvard Grieg. De strijkers van het Diamond Chamber Orchestra zorgden voor het passiegevoel vanaf de eerst nooit. Ingetogen, zacht, voller, de weemoed stuwend. Mooi.
Vervolgens bracht het Vocaal Ensemble Academie o.l.v. Lydia Van den Berckt drie liederen. Ze zetten in met het Ave verum Corpus van Poulenc. De keuze om dit na Grieg te brengen was subliem. Er werd toch wel gewaagd vervolgd door Eli, Eli van G.Deak-Bardos te brengen. Dit stuk wijkt kwa stijl toch wel af van de rest. Desondanks, prachtig in het geheel gepast. Men heeft gedurfd en gewonnen. Death on the Hills Exsultate Deo van Elgar werd vooral gekenmerkt door de diepe stemmen die perfect in balans waren met het geheel.
Solo, maar dan samen
De solisten waren de jonge hoboïste Ineke Craeghs, sopraan Joke Cromheecke en fluitiste Kristel Schellens. De laatste twee zijn verbonden aan de Academie van Heist, de eerste aan het orkest. Ook met hun prestaties bleek hoe minutieus en met oneindige toewijding dit concert was voorbereid.
Het hoboconcerto in d van Marcello deed het passiegevoel verder toenemen. Alle solisten waren qua volgorde slim ingezet om de climax op te bouwen naar het einde van het concert toe. Sopraan Joke Cromheecke bracht Vivaldi en Pergolesi om het publiek al een stuk van de zogenaamd échte passiekoek te geven. De koek smaakte naar nog. Eventjes terug naar het instrumentale, om dan tot de climax te komen. Hiervoor zorgde fluitiste Kristel Schellens. Zij speelde het verblijdende Dance of the Blessed Spirit van von Glück. De kerk, muzikanten en publiek waren getuige van absolute rust. Bach mocht komen.
Tot slot speelden alle solisten, samen met koor en orkest zeven stukken uit de Johannespassie van J.S. Bach. Het slotkoor bracht hierbij een meesterlijke uitvoering van Ruht Wohl. Kort na het concert sprak ik met collega Chris Mertens van internetradio La Classica. Hij was wat teleurgesteld: “Ik had dit moeten opnemen”. Ja, hij had gelijk. Is daarmee niet alles gezegd, dan?
- WAT: Passieconcert
- WIE: Sinfonia Heist, André Walschaerts, Joke Cromheecke, Kristel Schellens, Ineke Craeghs, Vocaal Ensemble Academie, Diamond Chamber Orchestra
- Foto: ©Sinfonia Heist