Pianist Reed Tetzloff is intussen geen onbekende meer in ons land. Ook dit jaar kwam hij vanuit New York om ons land te overtuigen van de muzikale rijkdom van zijn geboortegrond. Tetzloff doet dit vanuit een groot respect voor onze eigen Belgische traditie. Hij verblijft momenteel een week in Gent, waar hij dagelijks een huiskamerconcert geeft samen met zijn verloofde, de Japanse pianiste Mina Koike.
Koike opende het concert van 17 juli met twee sonates van Domenico Scarlatti en een sonate van Joseph Haydn. Het werd onmiddellijk duidelijk dat ze speelt met een rijke, speelse fantasie die perfect past bij het classicisme. Na deze drie korte stukken waarbij ze Tetzloff inleidde werd duidelijk dat het wel eens erg de moeite zou kunnen lonen om haar te horen tijdens bvb. een Mozart-recital.
Ives, het enfant terrible van de Nieuwe Wereld
Charles Ives dus. Het is best een interessante componist. Het is eigenlijk het perfecte verhaal over de American Dream. Ives was een man die met beide voeten op grond stond. Hij verdiende goed de kost als verzekeringsmakelaar en speelde actief baseball. Als muzikant was hij een volledige autodidact. Het is zelfs onduidelijk of hij zelf een instrument perfect beheerste.
Het zat allemaal in zijn hoofd, een mix van levensbeschouwing, muziek en richting. Hij geloofde in muziek van traditionele componisten, maar vond het allemaal wat braaf. Als tegenbeweging schreef hij muziek met onverwachte akkoorden en tegenbewegingen. Hierdoor bewees hij tevens zijn eigen stelling. Anders dan de divine schepping te vertegenwoordigen, legde hij de nadruk op de maakbaarheid van mens en muziek. Als centrale thema gebruikt hij Beethovens noodlotsonate. Enkel komt ditmaal de mensheid aan de deur kloppen, niet het goddelijke. Hij deed dit aan de hand van de geschriften van vier Amerikaanse denkers in vier bewegingen: Emerson -Hawthorne – The Alcotts – Thoreau
Muzikant-filosoof
Tetzloff speelt met grote overtuiging de muziek van onze eigen César Franck. Francks transcendentalisme is Christelijk geïnspireerd. Hij wordt wel eens de Wagner van de pianomuziek genoemd. De queeste van Charles Ives is er echter eentje van schepping vanuit de mens zelf. Zijn Concord Sonata klinkt telkens ook anders. Tetzloff legde bij deze opvoering veel nadruk op vraag en antwoord. Het werd een duidelijke zoektocht die begint met veel verwarde vragen tijdens een minder toegankelijke eerste beweging. Naar het einde toe bekomt men een gevoel van berusting in het lot via het aanwenden van natuurelementen. Het volledige stuk wordt als het ware telkens herschapen, iets waar Tetzloff zich volledig van bewust was tijdens de opvoering ervan.
Tetzloff kan dus gezien worden als een muzikale bruggenbouwer. Hij verbond die avond het Christendom aan het humanisme terwijl bij een band schiep tussen twee continenten.
Il faut le faire…