Foto: © Yoshie Kuwayama – Motion in Silence
Severin von Eckardstein is voor de meeste mensen gekend als de Duitse pianist die in 2003 de Koningin Elisabeth Wedstrijd won. Prachtig, maar er zijn nog zoveel meer referentiepunten die hem tot een groot pianist maken. Het zijn niet noodzakelijk de vele wedstrijden, zoals ook die van Leeds en de Busoni wedstrijd, die hem als jonge componist op de kaart zetten. Zijn stijl viel onmiddellijk op aan grote dirigenten zoals Jaap van Zweden, Valery Gergiev en Philippe Herreweghe, hetgeen uitmondde in samenwerkingen met nationale (symfonische) orkesten wereldwijd. In Amsterdam maakte hij deel uit van de reeks Meesterpianisten. Ook zijn albums wonnen prijzen zoals de Diapason dÓr. Recent verscheen zijn CD War Sonatas, nu dus in de winkel.
Vrijdagavond acht oktober zagen we hem puur, in het Koninklijke Conservatorium van Brussel, onversneden, persoonlijk en in alle eenvoud. Dat in de bescheidenheid waar meesterschap schuilt, liet Goethe ons al weten. Von Eckardstein bevestigde zonder woorden.
Het was een zware tijd, zonder concerten, zonder Chopin Days. Toch werd er achter de schermen hard gewerkt, onder andere met CD-opnamen om ruchtbaarheid te blijven geven aan de traditie. Missie geslaagd, de zaal zat opnieuw vol. Van Eckardstein betrad het podium zonder aankondiging of woorden, alles sprak heel naturel voor zich. Machtig mooi, en vooral zacht. Laat tederheid het sleutelwoord van de avond zijn.
Accenten
Hij ving intens zacht aan met de Nocturne opus 27, nr.1. Wat onmiddellijk opviel, was de mooie opbouw van zacht naar enorm warm en kleurrijk, intens zonder krachttoeren. Zovele noten naast mekaar bij Chopin en telkens wist von Eckardstein die paar noten helder te accentueren om de compositie terecht te laten inwerken. Zo liet hij ook de Nocturne opus 27, nr. 2, het vervolg dus eigenlijk, ontroerend aanvangen en evolueren vanuit een vederlichtheid. Hij dwingt de zaal naar absolute stilte en ontvoert de aanwezigen mee naar de krochten van Chopins ziel, en niet in tranen, maar in een mooie aanraking die jaren bijblijft. Het Piano Concerto nr. 1, opus 11, een Romance in een arrangement van Reinecke, geeft vervolgens een voorzichtige kus op de wang, speelse onschuld vanuit een intens voelbaar verlangen.
Dynamiek vol dromen
Tijdens de eerste helft van het concert, werd het publiek letterlijk verliefd, een liefde die mocht doorgroeien en verdiepen. Tijdens de Polonaise opus 26, nr. 1 was er fijnzinnig veel aandacht voor de opbouw, von Eckardstein wil dat u elke noot hoort om ze te vatten en te begrijpen, heel persoonlijk Chopin en toch heel persoonlijk von Eckardstein en wie weet ook heel persoonlijk u. Het werd een uitnodiging. De Ballade nr. 2, opus 38 wekt een dynamiek op, als in een rollercoaster vol emoties, geleid door een virtuositeit die eveneens over de toetsen rolt als binnen een natuurlijk gegeven. De rust die von Eckardstein het publiek gunde in combinatie met puur genot, Chopin op zijn intiemst. De Mazurka opus 17, nr. 4 bracht even een droominterventie om tijdens de Sonate nr. 3, opus 58 in vier bewegingen tot een ware apotheose te leiden. Technisch vernuft, met alle kleine nuances die ieder nootje laat tellen. Een largo waar tijdens men een speldenknop kon horen vallen, om de finale helemaal tot zijn recht te laten komen. Een techniek trouwens die hij tijdens het concert meermaals toepaste – heel intieme passages laten dialogeren met het virtuoze. Stukken hoefden ook niet vreselijk theatraal te eindigen, ook daar mooie rustpunten zodat de luisteraar zijn geborgen gevoel van tijdens de opvoering kon behouden.
“Du bist die Ruh” mag dan wel van een andere componist zijn, maar drukt de totale bewondering uit die Severin von Eckardstein het publiek schonk.
Tijdens de editie van november, kunt u Alexander Romanov horen, een pianist die we enorm graag zien terugkeren.
https://severin-eckardstein.de/vita/
http://www.brusselschopindays.com