Muziek is communicatie, een verhaal, is als vertellen wat er diep in je lichaam schuilt, en soms ook waar dat lichaam en die geest door moesten. Wat als je muzikant bent en je kan plots niet meer praten met je instrument? En wat wanneer je na dat diepe dal je instrument opnieuw ontdekt, als in herboren worden en alles stilletjes aan terug te moeten leren?
Vanden Eynde ging in 2016 door een burn-out. Waar ze jarenlang de wereld aankon, op vijf uur slaap per nacht functioneerde, lesgaf, concerteerde, studeerde, kon ze plots niets meer. Het begon met een aantal gebeurtenissen rondom haar, een gevoel van Unheimlichkeit, nieuws over aanslagen, dingen van dichtbij en veraf. Er viel geen vinger op te plaatsen. Ze bleef aanvankelijk spelen, denken dat het wel voorbij zou gaan. Toch, hoe graag ze ook positieve dingen wilde schenken aan haar omgeving, kon ze het gewoonweg niet meer voor zichzelf. Het antwoordapparaat kondigde steeds een langer ziekteverlof aan. Ze legde de luit, het instrument waardoor ze ademde maar liefst negen maanden weg. Alles werd een opdracht en de automatische piloot legde zijn hand op haar schouder. Alles wazig en verdoofd.
Voor velen een punt van herkenning. Burn-out is iets echt en onwezenlijk en het kan eenieder van ons overkomen. De cijfers van het RIZIV liegen er niet om. Vanden Eynde probeert via de klanken en melodieën al die gevoelens van toen in kaart te brengen, vanuit de stilte die haar overviel na zoveel lawaai in haar hoofd.
De muziek van bijvoorbeeld John Dowland creëert de melancholie die voortvloeide uit het geheel. De lichtpuntjes van de Italiaanse renaissance-componist Francesco di Milano zorgen voor ornamentjes die inwerken als lichtpuntjes, het zoeken naar een nieuw begin. De fragiele luit wordt afgewisseld met de krachtige theorbe, voor de momenten waarop het nog goed ging en wanneer de kracht wordt herboren
Annemarie Peeters gaf tekst aan haar verhaal, gewoon in heel ervaringsgerichte taal, anekdotisch bijna. Actrice Katelijne Damen sprak ze in. De stemmen worden als in een soort van contrapunt verweven op de klankband terwijl Vanden Eynde er haar klanken stilletjes op loslaat. Op de achtergrond zetten de soundscapes van Vladimir Gorlinsky kracht en sfeer bij iedere passage.
Muziek is creatie, herkenning, leven en kracht. Maar ook die kracht moeten we steeds weer bij onszelf vinden. Zelfs de meest gezonde mens zal tijdens de voorstelling wel wat van zichzelf herkend hebben. Haast typeert onze tijd. Daarom was deze voorstelling broodnodig. Op zachte wijze werd getoond waarom we soms even moeten verdwijnen in onszelf, onszelf graag moeten zien en ons eigen ik moeten verzorgen. Eventjes positieve stilte ervaren na de negatieve.
Mooi ook hoe de muziek tot recht kwam, alsof een ziekte van deze periode de geest van de geschiedenis opriep. Ingetogen, oprecht.
Vanden Eynde ging nog een stapje verder door de volgende ochtend van 6 tot 21 u vijftien uur verdwijntijd in de Romboutskathedraal te schenken aan het publiek. Vrije in- en uitgang, gratis getokkeld geluk. Dit met ieder uur een andere gastspreker zoals Annemie Peeters, Katelijne Damen, Vladimir Gorlinsky, Bram Van der Auwera, Virginie Platteau, …
Er is ook een verdwijntijd-boek. Via sociale media kunt u Sofie Vanden Eynde bereiken voor meer info.
Gezien op vrijdag 29 april 2022 in het kader van Lunalia – Cultuurcentrum Mechelen & Romboutskathedraal.
