Het muzikale duo, fluitist Toon Fret en pianiste Veronika Itchenko, reist het muzikale landschap af. Hun albums geven de muzikale cultuur weer uit Oostenrijk en Duitsland (2014), de Parijse Belle Époque (2012) en de Kaukasus (2019). Solo, in duo of met ensembles staan ze op internationale podia. Fret doceert aan het Conservatorium van Luik en maakt deel uit van Oxalys. Itchenko studeerde in Moskou en Den Haag en vond haar uitvalsbasis in Brussel.
Streken
Hun album met muziek uit de Kaukasus, laat muziek uit Centraal-Europa en Frankrijk samenvatten, vaak composities die niet zo gekend zijn voor het grote publiek, maar waarin componisten net willen breken met tradities, nieuwe tradities willen creëren en deze al dan niet politiek vertalen. Zo leerden we op het middagconcert van Antwerpen in Amuz op 8 oktober ook de muziek kennen van Charles Koechlin (1867-1950), een Frans componist met een grote verbeeldingsleven, maar een groot gevoel voor realiteit en politiek bewustzijn. Hij ging er van uit dat de mens in een ivoren toren moet klimmen, niet om zichzelf te verheffen, maar om bewust te worden van de wereld die zich rond hem of haal afspeelt. Hij werd geïnspireerd door middeleeuwse muziek en was student van Gabriël Fauré. Maar zijn open blik zorgde er eveneens voor dat hij kon genieten van het Junglebook van Rudyard Kipling bijvoorbeeld.
Nieuw
Het zorgt voor een verrassend resultaat binnen zijn composities, die het publiek leerde kennen tijdens de verrassend frisse opvoering van de 14 stukjes voor fluit en piano, opus 157 bis. Een sterke traditionele basis leert nieuwe geluiden exploreren, de fluit dient als gids. Dat hij zijn studenten sterk inspireerde, is een vaststaand feit. Onder zijn leerlingen bevonden zich Germaine Tailleferre en de grote Francis Poulenc (ondanks die zich grotendeels als autodidact beschouwde). Deze twee componisten maakten deel uit van het door henzelf onuitgesproken collectief Les Six. Zes componisten uit het Parijse muzikale milieu inspireerden mekaar – samen met dichter Jean Cocteau en onder invloed van Eric Satie tot het breken met het flou van het impressionisme van Debussy (al kan je er toch nog soms trekken van terugvinden bij Six-genoot Honegger) en te gaan voor de klare lijn. Ze wilden vernieuwen.
Toegankelijk
Het was Louis Durey (1888) die besloot om als eerste uit de groep te stappen na een meningsverschil met Cocteau en vestigde zich in Saint-Tropez. Van hem leren we een speelse Sonatine voor fluit en piano kennen; helder klaar en amusant. De Aria voor fluit en piano van Georges Auric, nog een lid van het zestal straalt dan weer glans uit. Het is duidelijk dat het duo gegaan is voor muziek die kennis laat maken met de periode zonder te extreem te gaan. Auric was ook erg into avant-garde. Het publiek werd correct getriggerd, hints naar muzikale vernieuwing binnen het klassiek. Francis Poulenc schreef zijn Sonate voor fluit en piano voor zijn favoriete fluitist Jean-Pierre Rampol. Muziek met een sterk poëtisch karakter, in een stijl die sterk geïnspireerd is door Satie, maar toch heel persoonlijk klinkt, als een zangstem. Niet te verwonderen wanneer men het oeuvre van Poulenc verder beschouwt (o.a. les Dialogues des Carmélites)
De kracht van de Middagconcerten van Antwerpen? Naast het traditionele klassiek, krijgt het publiek wekelijks de kans om te genieten van onontgonnen muzikaal terrein bij het grote publiek. Het maakt mensen nieuwsgierig en maakt klassiek tot zoveel meer dan de eeuwigdurende coverplaat – want zo komt het toch voor velen over.
Vrijdagmiddag, om 12 uur voor een klein prijsje. Een uurtje in een andere wereld.
Meer info: http://www.middagconcerten.be
Tijdens het volgende middagconcert van 15 oktober hoort en ziet u het Trio Khaldei en hun kijk op Beethoven.