Touaregrock in Mechelen

Vier mannen in woestijnoutfit, Afrikanen… Ah! Hoor ik u denken, wereldmuziek. Het antwoord is ja en toch ook neen, want het is zoveel meer dan dat. Dat bleek tijdens hun optreden op 19 oktober in muziekcafé de Floeren Aap dat voor een donderdagavond afgeladen vol zat. Het volk ging volledig mee op in de opzwepende Afrikaanse gezangen die ondersteund werden door een stevige beat en bijhorende ritmes. Ritmes die mekaar herhaalden, aanvulden, in intensiteit toenamen en afnamen. Alsof ze een geluid ontdekt hebben dat ze kunnen blijven laten horen met tig variaties die telkens opnieuw tot de verbeelding spreken. Aan wie denkt dat deze mannen mogelijk wereldvreemde subjecten zijn die in een hun vreemde Westerse context zijn terechtgekomen; niets is minder waar. Tisdass neemt zijn publiek mee op sleeptouw en beleeft het geheel samen. Ze richten zich tot het publiek en geven duiding bij de woorden die ze zingen. Wanneer ze zien dat het publiek beweegt, leven ze zelf ook op en proberen die sfeer met het nodige handgeklap en animo verder in de lucht te krijgen. Kortom, het zijn entertainers met een echte boodschap, met een stevige achtergrond. Authentiek en oprecht. Taal hoeft geen barrière te zijn, goede muziek blijkt eens te meer universeel tot de mens te spreken.

En kijk, wanneer de pilaren stevig zijn, dan kan al wat er rond wordt gebouwd en gespeeld enkel maar duurzaam zijn. We zullen hun passage niet snel vergeten in Mechelen en hopen op een behouden terugkomst volgend seizoen.

TisDass is de vierkoppige band rond zanger-gitarist Moussa Kildjate Albadé – gevestigd in Niamey en oorspronkelijk uit Tchintabaraden, de emblematische stad van de Tamasheq kel van Niger. TisDass betekent “Pilaren” in de Tamasheq-taal en hiermee verwijzen ze naar de pilaren die de traditionele Berbertenten huisvesten en geeft hun sterke gebondenheid aan de cultuur mee. Zonder pilaren, geen Touareg!

Geïnspireerd door Tinariwen, Bob Marley en The Dire Straits waar zijn vader naar luisterde, kwam de wens om te vechten met woorden en gitaren na een trauma. Als kind zag Moussa het leger van zijn land een deel van zijn familie afslachten, ook al zongen ze over de vrijheid van een volk en de hoop op betere dagen voor een duizend jaar oude cultuur. Hij begreep toen al dat wapens alleen maar ongeluk brengen en, net als de pioniers van de Touareg-blues, leerde hij gitaar en schreef hij liederen om vrede en onafhankelijkheid mogelijk te maken voor zijn volk.