Afgeladen vol zat het Mechelse Huis de Min zondagnamiddag. De gezellige concertruimte biedt plaats aan 75 melomanen, maar er stonden er maar liefst 91 voor de deur. Met wat plak- en knipwerk kon uiteindelijk iedereen plaatsnemen. Velen waren gekomen omdat ze een glimp wilden opvangen van de toch wel charismatische figuur Mikhail Bezverkhni, beter gekend als de Koningin Elisabeth Wedstrijd winnaar viool uit 1976 die al maanden uit protest speelt voor de Sint-Annakerk in Gent.
Bezverkhni kende een speciaal levenspad. Naast violist is hij eveneens acteur, dirigent en gerenommeerd kunstschilder. Ondanks dit palmares houdt hij van het gewone leven en de gewone mens. Het fijne schuilt ‘m in de eenvoud. En zo speelt hij ook.
Samen met pianiste Anastasia Kozhushko en celliste Zhaina Kydyrova – die beiden lesgeven op deze concertlocatie – vormt hij het Trio Les Misérables. Ze denken daarbij terug aan de tijd waarin ze als muzikant op weinig erkenning konden rekenen, een tijd die nu voorbij is, maar bepalend blijft voor de voeling die zij hebben met muziek. Een tweede gedachte achter deze naam is het feit dat zoveel grote muzikanten, schrijvers en kunstenaars dit in meer of mindere mate meemaakten: Tchaikovsky, Van Gogh, … Net dat maakte hen zo gevoelig, of zoals Bezverkhni het uitdrukte:
“Het maakte hun huid zo dun dat er zoveel meer in hun werk zit dan sommige ongevoelige mensen er ooit zullen kunnen uithalen”.
Na een prachtig stuk Rachmaninov, het Trio élégiaque opus 9 in D min, werd er gespeeld in het thema van de vier seizoenen. Eerst kwam Tchaikovsky aan bod, vervolgens Astor Piazzolla – volgens de maestro beiden componisten met een fijne huid. De nadruk werd gelegd op de cyclus van het leven. Mensen kunnen sterven in de lente, de zomer, herfst of winter. Soms is de winter het einde, voor de gelovige mens een nieuw begin. Net dat kleurt het gevoelspallet en de reflecties binnen deze composities.
De gedachte van de dunne huid heeft iets melancholisch, want het is eigen aan de ziel van de levenskunstenaar om mooie pijn om te zetten in creatie. We hoorden een prachtige melancholie in het spel van de piano en de cello. Maestro Micha zelf werd als zeer bescheiden ervaren. Wie zijn uitleg hoorde en juist interpreteerde kon net daar de schoonheid zien. Je kan naar een gladde gelakte muur kijken, of je kan naar een fresco kijken in de Sixtijnse Kapel, met het gevoel erbij van de net niet rakende vingertoppen. De schoonheid zit in de honderdduizenden barstjes errond. Zo heeft een dunne huid ook rimpels, mooie rimpels en soms zelfs scheurtjes, waarop een leven te lezen staat. Denk maar eens aan hoe je rimpels van een oude ervaren man ervaart binnen de fotokunst. Kijk, zo is de muziek ook die Bezverkhni brengt. Oprecht, fragiel en ervaren, rijper dan ooit.
“Muziek komt uit je hart. Je hart praat vervolgens met je hoofd en pas dan mag het naar je instrument vertrekken. “
Meer info: https://muziekschool-wonderfulworld.com/
Geen dode kan meer op een dode lijken dan deze gestalte
En toch zijn alle ledematen van zeldzame schoonheid
Oneindig mild is de uitdrukking op het gelaat
Zo kunstig als het aderstelsel onder de huid is weergegeven
Men blijft zich verbazen over hoe de hand van de kunstenaar
zo een goddelijke schoonheid kan scheppen
Giorgio Vasari (Arezzo 1511 – Florence 1574) – kunsthistoricus