Het middagconcert van vrijdag laatstleden was er één van kennismaking, ontdekking, lieflijkheid en duurzaamheid.
De uitvoerende musici – pianist Edoardo Torbianelli en violist Wietse Beels – legden de nadruk op rustpunten uit de geschiedenis, binnen een bepaald oeuvre en van bij ons.
Torbianelli begon zijn studies piano en klavecimbel in zijn thuisland Italië en vervolledigde zijn studies bij ons. Hij studeerde in Vlaanderen onder andere bij Jos van Immerseel en Jacques De Tiège. In 1993 en 1996 werd hij bekroond voor zijn uitmuntende uitvoeringen van de Belgische componist Emmanuel Durlet (1893-1977). Beels studeerde in Amsterdam en Rotterdam. Vervolgens trok hij naar Keulen om zijn studies te vervolledigen bij het Alban Berg Quartett. Hij doceert viool en kamermuziek aan het jong Conservatorium van de AP hogeschool.
Het programma van dit middagconcert werd aangevangen met een minder gekende componist in onze contreien. De Deense componist Niels Wilhelm Gade (1817-1890) haalde zijn inspiratie bij onze kamermusici zoals Felix Mendelssohn en Johannes Brams. Vervolgens werd hij diegene die de volgende generatie van Skandinavische componisten waaronder onder andere Edvard Grieg zou gaan beïnvloeden. Dat zijn muziek zeer diverse invalshoeken kent en daardoor een breed gevoelenspallet oproept is dan ook geen verrassing. Het is een mooie samensmelting van lyrische, melodische en verhalende elementen. De compositie, bestaande uit drie bewegingen, die tijdens dit concert werd gespeeld – Sonate nr.2 in d opus 21 – is eerder een rustige compositie. De viool klonk vederlicht, de perfecte voorbereiding voor wat zou volgen.
Johannes Brahms (1833-1897) staat gekend omwille van zijn zeer gevulde muziek die soms als zeer zwaar wordt ervaren – desondanks er de jongste jaren een trend is ontstaan om zijn muziek iets luchtiger te brengen. De Sonate nr. 1 is zelfs door Brahms zelf zo geschreven. De partituur – bestaande uit vier bewegingen – zou doorspekt zijn met kalmerende terminologie. Het kent ook iets cyclisch door de vallende structuren. Later zou men deze elementen sterk geëvolueerd terugvinden in de muziek van César Frank. Het publiek mocht de zachte Brahms ontdekken via de viool van Beels, ingeleid door Gade.
Om het concert te beëindigen werd gekozen voor een kleine rustgevende compositie van Emmanuel Durlet, Canzonetta. Dat Torbianelli voor een perfecte afwerking zorgde, kon enkel maar bevestigd worden door de dochter van de dichter van het klavier die het concert bijwoonde.
De middagconcerten van Amuz zijn mediapartner van het Cultuurpakt.
De volledige agenda is terug te vinden op www.middagconcerten.be
Vrijdag 21 december speelt pianist Daniel Blumenthal Beethoven en D’Haene.
Het Pakt zal er zijn. Hopelijk u ook.