Bent u al flink verward van deze titel? Fijn, wij waren het ook na dit spetterende optreden. Drie mannen kondigden zich namelijk op zondagnamiddag aan in podiumcafé de Floeren Aap te Mechelen; picture perfect in een setting waarin alles zo fout lijkt dat het goed wordt.
De Steve Dime Belevenis
Zanger-bassist Steffo blijkt eigenlijk gewoon bassist te zijn, want de zanger was er niet. Dit zou de fameuze Steve Dime betreffen waarvan we het bestaan ondertussen sterk betwijfelen. De gitarist van dienst bleek ook niet tot het vaste meubilair te behoren, maar speelde wel deuntjes als een ware Gipsy King. Met de percussionist was alles ok, behalve dat hij alles behalve Nederlands sprak, maar wel eventjes mede verantwoordelijk was voor een namiddag Vlaamse Jazz van de bovenste plank. Het was trouwens zeer toepasselijk Open Monumentendag, want monumenten, dat waren ze ook.
Count Count
Kinderlijk naïef muzikaal – materiaal om puur te savoureren met de gekste combinaties. Zo zongen ze het lied van de komkommer met leuke stem- en percussie-effecten. Muzikaal is alles fijn afgewerkt, akkoorden en vingerwerk tiptop in orde, alsook stem en dictie. Ze lijken de uitdaging in de eenvoud en banaliteit te zoeken, waarderen nummers op waar niemand een jazzy geluid achter zou zoeken. Zo vielen vooral de remakes op van nummers als Chérie van Eddy Wally (jawel, u leest het goed) en In mijn caravan ben ik Superman van Will Tura. Dat laatste nummer werd trouwens doorspekt met wat Duke Ellington, “omdat twee graven toch eigenlijk samenhoren”.
Een website hebben de heerschappen niet, enkel een klein kaartje waarop ze te bereiken en te boeken vallen. Ik zou zo zeggen: Probeert u het even zelf en wie weet krijgt u wel de echte Steve Dime te zien.
Laat u het dan ook even weten?
dav