Zigeunerweisen van Mimi Kim: the forbidden review

by Knopskaya

Twee weken geleden kondigde de Antwerpse kunstgalerij Opus4 een last-minute-concert aan voor de Zuid-Koreaanse violiste Mimi Kim (26). Ze was dit weekend namelijk op doorreis naar het Zwitserse Saas-Fee, waar ze samen met een aantal docenten en muzikanten van overal ter wereld deelneemt aan masterclasses. Ga jij maar vooraan zitten, zei uitbater Dirk Verelst. Snel werd duidelijk waarom.

Identiteit

Zo gezegd zo gedaan. De sympathieke Kim trad naar voor, samen met haar begeleider Bart Steyaert. Ze begon met het introduceren van zichzelf en de stukken die ze zou spelen. Wat bijzonder was aan de manier van presenteren, is dat ze ook zegt waarom ze bepaalde stukken koos en waarom ze belangrijk zijn voor haar of bij haar passen. Soms werd het zelfs wat emotioneel. Voor mijn part mogen meer muzikanten dit doen. De reden is simpel. Een muzikant is de stem van de componist, maar heeft daarnaast ook een eigen identiteit die in de muziek ligt. Wie ontkent dat hij voor de kleur van de muziek naar een bepaalde muzikant luistert, bevestigt daarmee zelf de contradictio in terminis. Het is de mentale brug die gebouwd wordt tussen muzikant en publiek. Over die brug was de hele avond lang flink wat trafiek.

Spontaniteit

Nadat Kim stevig inzette met een Scherzo van Johannes Brahms, ging ze heel spontaan over tot Beethovens Kreuzersonate. Onmiddellijk viel op dat er heel wat vuur achter de jonge vrouw schuilgaat. Het was heel spontaan, en ging soms over in een muzikale tornado. Het was trouwens een tornado die haar helemaal niet kwalijk kon worden genomen, ze straalde pure levenskracht uit en bracht het ook over. Een ware kunstenaar cijfert zichzelf nooit weg. Dit maakte deze Kreuzer spannend en interessant. Heel down to earth gaf ze na het applaus ook toe dat het de eerste keer was dat ze de Kreuzer voor publiek speelde. Daarna ging ze over tot wat kalmers. Ze droeg Spiegel im Spiegel van Arvo Pärt op aan haar recent overleden moeder. Dit resulteerde in een mooie breekbare versie, met een oprechte traan.

Buskruit

En toen werd het mysterie achter de vrouw duidelijk. Ze noemde heel voorzichtig, zelfs wat geniepig de naam van de Catalaanse componist Pablo Casals (1876-1973), alvorens tot actie over te gaan. Het moment dat de strijkstok de viool raakte ontstond er puur zigeunervuurwerk. Het was stevig gespeeld, erop of eronder. Maar het bleef erop. Daar stond gewoonweg een Koreaanse vrouw de meest geslaagde zigeunermuziek te spelen alsof ze zelf ergens op de czardas stond. Tot zelfs iedere kleine beweging in hoofd en houding klopten, ook de benen wilden mee. Zigeunermuziek is zowat de meest geladen muziek die er bestaat, weinige beroepsmuzikanten kennen het ware geheim om ze te spelen. Ze grijpt niet enkel naar de ziel, maar is een grote bruggenbouwer tussen de muzikale belevenis en de vrouwelijke gewaarwording. Een communicatie tussen lichaam en levensvuur binnen een erotisch spanningsveld, waarbij heupen willen opzwepen, polsen achter te rug door willen draaien, blikken trots mekaar willen kruisen. De communicatie tussen de zigeunerviolist en de dansende zigeunerinnen is een oprecht en trots gebeuren, spanning en ontlading. Tijdens het applaus merkte ik dat ik onbewust het onderste puntje van mijn lange rok in mijn hand had, vervoering…

Na de wervelwind aan emoties werd duidelijk waar Mimi Kim haar vuur haalde, ze werd geïnspireerd door de koning van de zigeunerviool – Robby Lakatos – en speelt geregeld een volledig zigeunerprogramma. Lakatosh speelt trouwens zelf in oktober op dezelfde lokatie. Ik zit reeds op het puntje van mijn stoel.


  • WIE: Mimi Kim, begeleid door Bart Steyaert
  • WAT: Brahms, Beethoven, Pärt, Casals
  • WAAR: Opus4
  • WANNEER: 29 juli 2017
  • Foto: m.t.

Misschien houdt u ook van:

Wij gebruiken cookies om onze website en de inhoud er van te optimaliseren. Akkoord