Het trio Arthur Grumiaux werd vernoemd naar de Belgische violist Arthur Grumiaux (1921-1986). Grumiaux was het schoolvoorbeeld van oprechtheid; als arbeiderszoon wist hij zich op te werken tot één van de meest virtuoze violisten die ons land ook gekend heeft. Vakmanschap stond centraal voor Grumiaux, laat dit het cachet zijn van dit trio bestaande uit pianist Luc Devos, cellist Luc Dewez en violist Philippe Koch.
Integer
Vorige week bespraken we nog de jongste cd met toetsenwerk van Luc Devos op het Pakt. Het betrof de opname van kamermuziek op historische instrumenten samen met violiste Ann Cnop (https://www.cultuurpakt.be/cd-lp/ann-cnop-en-luc-devos-advokaten-van-het-historische-geluid/). Hierbij kwam vooral de sereniteitsfactor naar boven. Dit concert was niet anders. Geen zware kunstingrepen of boogbewegingen en toch een maximaal resultaat op de gevoelensschaal. Laat dit visitekaartje de reden zijn waarom het trio internationale erkenning geniet bij componisten en gastmuzikanten.
Het programma was eenvoudig, twee stukken van in totaal zes bewegingen. Eerst en vooral een werk van eigen bodem, de Deux pieces en trio – Elégie Nocturnale, Allegro Appastionato – van de Waalse componist Joseph Jonghen (1873-1953). Deze compositie vertoont meerdere motieven die doen denken aan het werk van Ravel en Debussy. Er hangt een zekere mystiek en toch heeft de compositie iets dat tempo opwekt. Laat het ons een paardenkoets noemen die door een mistig landschap rijdt, geschilderd in pastel met hier en daar een potloodtrek.
Cross-over Klassiek
De tweede compositie betrof het Trio nr 2 opus 66 van Felix Mendelssohn (1809-1947), opgedragen aan violist Louis Spohr. Dit werk is hoogst interessant aangezien het hier niet zomaar om kamermuziek gaat, maar om cross-over nog voor de uitvinding van het woord zelf. Vaak vergeet men dat klassieke muziek niet zomaar een samenraapsel is van oude composities. Claudio Monteverdi is bijvoorbeeld in tijd meer verwijderd van Giacomo Puccini als Puccini van Frank Zappa om eens een absurde vergelijking te maken die eigenlijk heel realistisch is. Zo hoort men tijdens de eerste beweging een duidelijke verwijzing naar de barokperiode. Mendelssohn werd inderdaad geïnspireerd door Johann Sebastian Bach en verwerkte een flinke streep contrapunt in dit trio. Bach haalde dan weer de mosterd bij een Chinese compositie uit de zestiende eeuw. Later zou Johannes Brahms dit trio weer oppikken om ze tijdens enkele passages van zijn werk tot hun recht te laten komen.
Een ingetogen toegift van Franz Schubert sloot het middagconcert af.
Kortom, er viel weer heel veel te ontdekken tijdens dat uurtje op vrijdagmiddag in Amuz. Eens geproefd, broodnodig voor lichaam en geest.
De middagconcerten in Amuz zijn mediapartner van het Cultuurpakt.
Volgende week kunt u I Justiniani horen. Zij brengen composities Telemann, Händel en Eccles.
Het volledige programma van seizoen 2018-2019 kunt u hier terugvinden: http://www.middagconcerten.be