De kunst van Bea Veeckman benadrukt de emotie van het fijne, het breekbare en stemt net daardoor velen tot nadenken of ontroering. Het creëren van iets dat door 1 enkele beweging kan tenietgedaan worden, door een trilling of luide bonk. Dat ze keramiek met kalligrafie combineert is niet verwonderlijk, alles blijft een uiting van het haarfijne. En toch is het net daar waar een ontembare kracht in schuilt die ieder bij zichzelf kan ontdekken, door zich eenvoudig te laten prikkelen door het fragiele. De meeste kracht putten we uit onze emotie, zo worden zwakheden omgezet in oprechte energie en levenslust – Iets wat Bea trouwens ten volle uitstraalt.
Bea Veeckman: Ik was als kind altijd met kleurtjes en papier, bord en krijt en verf aan het spelen. Heel vaak deed ik dat op mijn eentje. Ik ben van jongs af aan geïnteresseerd geweest in schrijven en keramiek, als een natuurlijke reflex. Lang dacht ik dat ik een keuze zou moeten maken tussen beiden. Dit tot ik besefte dat het ook en/en kan zijn. Hier en daar volgde ik een lessenreeks of workshops keramiek.
Experiment en overgave
Toen ik toevallig een eindejaarsexpo van SASK bezocht kreeg ik goesting naar meer. Ik schreef me nog dezelfde avond in voor een jaaropleiding. Het werden er zes. De academische opleiding zette mijn creativiteit echt goed op gang. Er ontstond een gezonde honger. Ik beschik over een groot “wat-als” gehalte. Door te experimenteren terwijl ik de technische kennis toepaste, drukte ik mijn eigen stempel op mijn werk. Ik kan zodanig opgaan in mijn creativiteit dat ik vergeet te eten of te drinken en schrik als het ineens avond is.
Witte Kameleon
Ik werk graag in een omgeving waar een positieve sfeer hangt, waar humor een plaats heeft en waar geen “jobprotection” is. Waar kruisbestuiving de norm is. En toch kan ik midden in een groep toch in mijn eigen cocoon vertoeven. wat spreekt je zo aan in het pure, het witte, het fragiele? “Zot van porselein” was de titel van mijn eindwerk in de academie. Ik hou enorm van de witte, transparante materie met straf geheugen en een eigenzinnig karakter. Je kunt porselein uitrollen tot het de dikte van een blad papier heeft en toch oogt het nog sterk. Bij momenten vergelijk ik het met de psyche van de mens: je kunt uiterlijk heel sterk overkomen terwijl je je vanbinnen fragiel voelt. En toch ben je soms in al die fragiliteit sterk én breekbaar…
U kunt Bea Veeckman en haar werk terugvinden via de FaceBook pagina “Kunstprikkels”
