Yayoi Kusama (geb 1929) is een kunstenares die voornamelijk vrolijkheid schept. Wat schept er nu meer vrolijkheid dan een ruim kleurenpallet en stippels. Zelf ziet ze er uit als de Japanse versie van Pipi Langkous – nooit opgegroeid, sterk en kleurrijk. Toch, haar blik verraadt iets strengs, maar getuigt van leed, volharding en inhoud.
Jeugd
Reeds op jonge leeftijd leed ze aan hallucinaties. Deze waren het gevolg van het overspel van haar vader, dat ze in opdracht van haar bazige moeder moest bespioneren. Men wilde trouwens ook dat ze netjes trouwde – in een goede familie. u weet wel…
Ze kreeg er een afkeer van voor seksualiteit en is in zekere zin steeds het kleine meisje gebleven dat ze had willen zijn, zonder al die problemen. Ze ontvluchtte haar familie door naar de Verenigde Staten te emigreren en vestigde zich in New York, waar ze na een armoedig bestaan een gevierd kunstenares werd.
Innerlijk kind
Je innerlijke kind voelen is alles behalve kinds of naïef zijn. Kusama wist hele generaties en generaties lang te boeien en te ontroeren – de oneindigheid lijkt niet te stoppen. Velen hebben haar ontkenning willen toeschrijven of feminisme. Men zou het ook als visueel dichterschap kunnen omschrijven. Ieder kan er zijn medicijn in vinden en/of de schoonheid er achter ontdekken.
Stippels vormen de weg naar de eeuwigheid
Ze ziet overal stippels en verwerkt deze in fantasiekamers die allen werelden op zich voorstellen.
A polka-dot has the form of the sun, which is a symbol of the energy of the whole world and our living life, and also the form of the moon, which is calm. Round, soft, colorful, senseless and unknowing. Polka-dots become movement … Polka dots are a way to infinity.
Eeuwig en oneindig
Aanvankelijk begon ze stippels de schilderen en deze te verwerken in andere patronen. Eeuwigheid blijft het centrale thema – stippen wijzen op een oneindigheid in tijd en ruimte. Over haar vroege bloemenschilderijen vertelde ze
One day I was looking at the red flower patterns of the tablecloth on a table, and when I looked up I saw the same pattern covering the ceiling, the windows, and the walls, and finally all over the room, my body and the universe. I felt as if I had begun to self-obliterate, to revolve in the infinity of endless time and the absoluteness of space, and be reduced to nothingness. As I realized it was actually happening and not just in my imagination, I was frightened. I knew I had to run away lest I should be deprived of my life by the spell of the red flowers. I ran desperately up the stairs. The steps below me began to fall apart and I fell down the stairs straining my ankle.
Binnen en buiten het museum
In haar ruimtes maakt ze naast gebruik van schilderijen ook gebruik van licht en beeldhouwwerken uit harde en zachte materialen. Haar pompoenen zijn hier een mooi voorbeeld van. Deze werden trouwens in een grotere versie uitgewerkt en ook buiten de kamers tentoongesteld.
Wanneer men zegt dat stippels van en voor overal zijn, is het dubbel zo mooi om dit ook in praktijk om te zetten. Desondanks ze in de grootste musea ter wereld exposeerde, komt ze ook naar buiten. Zo beschilderde – of liever gezegd overtrok ze, want ook het milieu is oneindig – ze ook een aantal bomen in Singapore. De boodschap is u onderhand wellicht duidelijk.
http://yayoi-kusama.jp/e/biography/
