De Unie Van Belgische componisten heeft al een lange traditie in de toekenning van de Fuga-trofee aan personen of instellingen die zich inspannen om de muziek van Belgische componisten te promoten. Sinds 1968 worden telkens twee laureaten bekroond: een Nederlandstalige en een Franstalige. Enkel in 1985 en in het Covid jaar werd er niemand bekroond.
De reeks van laureaten werd ooit geopend met het Klarinettenkwartet van Marcel Hanssens. Verder vinden we namen als Yvon Ducène, Lucienne Van Deyck, het Spectra ensemble, Herman Engels en Peter Verhoyen. Dit jaar was het verzamelen in de concertruimte van Piano’s Maene in Brussel.
Langs Nederlandstalige kant werd Benny Wiame, trompet, in de bloemen gezet. Niet alleen was hij jarenlang solist van het Filharmonisch orkest van Vlaanderen maar ook in het Rotterdams Philharmonisch, en werd leraar aan het Lemmensinstituut en het conservatorium van Gent. Hij richt zich voornamelijk op opnames, en bracht al vijf cd’s uit onder de noemer ‘Souvenir’. Zo verzamelt hij dan werk van Antwerpse, Luikse ,en/of Brusselse componisten. Ondertussen resulteerde dit in ongeveer zes uur muziek van landgenoten. Omwille van huidige tandproblemen kon hij tijdens het feestelijk concert geen staaltje geven van zijn kunnen en van het rijke trompetrepertoire.
Aan Franstalige kant werd de jonge cellist Pierre Fontenelle laureaat. Hij kan vele onderscheidingen voorleggen, maar laten we nu vooral zijn concert onthouden dat hij bij Maene gaf. Hij speelde met passie en overtuiging een keur aan werken voor cello solo van zowel Vlaamse als Waalse componisten. We luisterden naar werk van Jean-Paul Dessy, Christiane Ghiette, Michel Déom, Pierre Risopoulos en een opvallend mooi expressief werk van Anne Martin, waarin ze een gedicht van Petrarca verwerkt en laat reciteren door de solist. Ook het werk van Maarten Van Ingelgem was boeiend door zijn dramatiek en zijn beweeglijkheid. Het wil ook een hulde zijn aan Berio. Reden waarom de componist gekozen heeft voor Berienza- samentrekking van Berio en Sequenza. Verder kwamen ook nog Marcel De Jonghe met een rapsodische compositie aan bod en André Laporte met niet meer dan een ampele zucht losse klanken.
Pierre Fontenelle werd met een daverend applaus bedacht om zijn stevige en briljante inzet !
Een aangename receptie tussen de verzameling historische piano’s van Maene besloot deze feestelijke namiddag !
G.L.
