Muzikant en mediafiguur Jean Blaute viert dit jaar zijn 70ste verjaardag. Het vormt de gelegenheid om zijn memoires te boek te stellen. De titel dekt helemaal de lading van ’s mans levensloop: Met vallen en opstaan.
Dat Jean Blaute iets met muziek zou doen, stond in de sterren geschreven. Als ‘zoon van de muziekwinkel’ groeide hij in het Oost-Vlaamse Zottegem op tussen de platenhoezen. Zijn Waalse vader was daarnaast een accordeonreparateur en -stemmer, zijn Vlaamse moeder ‘was voorbestemd om artiest te worden’, maar haar eventuele carrière werd door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in de kiem gesmoord. In de muziekwinkel leerde zijn moeder hem een levensles die de latere producer en muzikant altijd in het achterhoofd hield. Toen hij zichtbaar ‘met frisse tegenzin’ een plaat van Eddy Wally opzette, berispte zijn moeder hem. ‘Jean, het is niet de schuld van Eddy Wally dat mensen in Zottegem geen platen van Miles Davis kopen. Baf, dat kwam aan. Sindsdien is het adagium van mijn leven: aanvaard dat mensen een andere smaak hebben.’
Rolmodel
Het zijn The Beatles – ‘de Eddy Merckxen van de popmuziek’ – die Blaute op het pad van de producer zetten. ‘Mettertijd was ik geïntrigeerd geraakt door een naam die op alle hoezen van The Beatles stond: George Martin. De producer’, schrijft hij. ‘Ik had vrij snel door dat die geweldige arrangementen niet van die vier bandleden zonder muziekopleiding kwamen. Ik ontdekte dat ik een George Martin wilde worden. De vijfde Beatle werd mijn rolmodel, en dat is hij steeds gebleven.’
Ruime smaak
Dat Blaute een ruime smaak heeft, blijkt ook uit het scala aan artiesten die hij als producer begeleidde. Naast de onvermijdelijke Raymond van het Groenewoud, Urbanus, Johan Verminnen, De Kreuners en Clouseau begeleidde hij onder meer ook Hugo Matthysen, K’s Choice en Jasper Steverlinck. Dat is niet alleen indrukwekkend te noemen in aantal muziekstijlen, maar ook in de tijdsspanne die die artiesten bestrijken. De Belgische variant van George Martin is intussen bijna 50 jaar producer en nog steeds actief.
Onverbloemd eerlijk vertelt de auteur de verhalen over de artiesten. Ook als het misging, probeert hij de vinger op de wonde te leggen. Daarbij is Blaute niet te beroerd in eigen boezem te kijken. Dat de alcohol zowat steevast rijkelijk vloeide, bijvoorbeeld. Of hoe hij ‘niet trots’ is op zijn ‘hobbelige parcours in de liefde’ – Blaute trouwde in 2014 voor de derde keer. En nog: hoe hij ‘uit slordigheid en luiheid’ zijn archief heeft verwaarloosd.
(h)eerlijk
Boven alles is Met vallen en opstaan een heerlijk en eerlijk tijdsdocument. Wie het leest en van elke vermelde artiest het bekendste nummer neemt, komt al gauw aan een indrukwekkende playlist. Het is grasduinen in 50 jaar vaderlandse muziekgeschiedenis. Blaute noemt zichzelf – terecht als je het hele boek leest – ‘een omnivoor die geen onderscheid maakt tussen de hoge en de lage cultuur. Ik kan in de ban raken van de Koningin Elisabethwedstrijd en het commentaar van de vakbekwame analisten. Net als bij de koers – de onnavolgbare José De Cauwer – kan ik het daar soms verschrikkelijk oneens mee zijn, maar dat hoort bij de beleving. Evengoed blijf ik bij het zappen hangen bij MENT TV, de zender die vooral Vlaamse hits programmeert. In die zin blijf ik de zoon van de muziekwinkel, want ik wil gewoon weten wat de mensen graag horen’.
/ Boekinfo
Jean Blaute, Met vallen en opstaan. De memoires, Lannoo, Tielt, 2022, 272 blz.