Beroerd van Alain Grootaers is geen klassiek revalidatieverhaal, maar een uitnodiging tot nabijheid. Vanaf de eerste bladzijde lijkt hij je uit te nodigen om even te gaan zitten, een koffie te bestellen en te luisteren. Niet naar een klaagzang of een heldenepos, maar naar een mens die getroffen werd door iets ingrijpends en daar met open vizier over vertelt. Zijn taal is helder, soms ironisch, vaak ontroerend in haar eenvoud. Geen literaire opsmuk of technische beschrijvingen, maar zinnen die vloeien als een gesprek op een zonnig terras.
Die directe toon maakt dat je als lezer niet alleen toeschouwer bent, maar deelnemer aan zijn verhaal. Grootaers schrijft niet over zijn beroerte, die hem in januari 2023 overviel, hij schrijft doorheen die ervaring — over de verwarring, de frustratie, de pijn, maar ook over de verrassende humor die zelfs in de moeilijkste momenten opduikt. Hij beschrijft hoe een ziekenhuis tegelijk een wereld op zich wordt en een plek waar de absurditeit van het leven zich soms in volle glorie toont. De scènes waarin hij de ongemakkelijke realiteit van het ziek-zijn ontrafelt, zijn ontwapenend en vaak pijnlijk herkenbaar. Hij durft te lachen met zichzelf, en dat maakt zijn verhaal des te krachtiger.
Wat vooral ontroert, is de kalme volharding waarmee hij zijn herstel benadert. Er is geen groot pathos, geen haast om te genezen, enkel het vertrouwen dat elke dag telt en elke poging waarde heeft. In plaats van zich neer te leggen bij beperkingen, blijft hij plannen maken, alsof hij diep vanbinnen weet dat het leven hem nog veel in petto heeft. Die houding – geduldig maar onverzettelijk – maakt Beroerd tot meer dan een persoonlijk verslag. Het is een reflectie op de menselijke veerkracht, op de kunst om te aanvaarden zonder te berusten.
Grootaers’ kracht ligt in zijn vermogen om te verbinden. Hij schrijft niet vanuit zelfmedelijden, maar vanuit nieuwsgierigheid naar wat het leven hem nu te leren heeft. Daardoor raakt het boek ook lezers die zelf nooit iets dergelijks hebben meegemaakt. Beroerd is niet alleen herkenbaar voor wie met ziekte of herstel te maken kreeg, maar ook voor wie wil begrijpen wat het betekent om plots de controle te verliezen. Het zet je aan het denken over hoe jij zelf zou reageren mocht het noodlot toeslaan, en over wat er echt toe doet wanneer het vertrouwde wankelt.
Zijn stijl blijft licht, soms zelfs speels, maar onder die luchtigheid schuilt een grote diepgang. De observaties over het menselijk lichaam, over afhankelijkheid en trots, zijn eerlijk en raak. Hij beschrijft zijn omgeving met een scherp oog en een warm hart, en toont dat humor en kwetsbaarheid perfect kunnen samengaan. Je voelt doorheen alles zijn liefde voor het leven, en zijn stille overtuiging dat de toekomst, hoe onzeker ook, nog altijd de moeite waard is.
Wat uiteindelijk blijft hangen, is een gevoel van nabijheid. Beroerd is een boek dat je niet snel loslaat, omdat het zo echt voelt. Het is troostend zonder zweverig te worden, inspirerend zonder opgelegd optimisme. Een verhaal dat zachtjes binnenkomt en daar blijft nazinderen, als een herinnering aan wat veerkracht werkelijk betekent. Alain Grootaers toont dat herstel niet alleen in het lichaam zit, maar in de blik waarmee je naar jezelf en de wereld leert kijken.
Uitgeverij Pelckmans, 190 blz, paperback