Kent u ze, de boeken en schrijfstukken die vol wist je datjes zitten, waardoor u zich afvraagt of u iets zinvols leest of gewoon in het blad van de jeugdbeweging bent terecht gekomen? Voor het eerst kregen we een boek in handen waarin dit gegeven totaal positief wordt omgebogen. Na de eerste column wil je de volgende liefst tegelijk lezen.
Wat maakt materie interessant, het bezoek aan een stad bijvoorbeeld tijdens een rondleiding? Dat zijn anekdotes die het uitzicht kruiden opdat u de smaak nooit meer zou vergeten. Dit doet ook de Nederlandse muzikant en muziekjournalist Maurice Wiche. Sterkst van al, hij weet perfect zijn eigen boek te recenseren op de achterflap. Schrijf dan nog maar wat! Ook leuk, de selfmade man maakte zelf het schilderij op de cover – nu we toch in de weetjes zitten.
Sprekende standbeelden
Mensen horen overal klassiek – in de wachtzaal van de dokter, het vreselijke wachttoontje aan de telefoon bij publieke bedrijven, enz… Niet moeilijk dat men het als saai gaat bestempelen. Wiche zorgt ervoor dat uw geheugen positief ingesteld wordt wanneer u klassieke muziek hoort en de juiste associaties zult maken. Bij iedere componist die in hem opkwam, of ieder stuk dat hem prikkelde, vertelt hij in dit boek een verhaal, waar zelfs menig recensent en muzikant nog van kan opschrikken. Als een wandeling langs een hoop standbeelden, die plots tot leven komen en u persoonlijk aanspreken en waarvan u iedere creatie in een goede uitgave wil savoureren. Muziek is niet langer een verzameling van noten, maar ook van fijne weetjes waar u vast aan zult terugdenken iedere keer dat u een werk van de betrokken componist hoor.
Absurd complex
Zo heb je de componist die schreef in een uitvaartcentrum, of de verborgen politieke boodschap waar politiek correcten vandaag zouden van opschrikken, maar waar de fijnproever gelukzalig bij gniffelt. Een kleurrijk taalgebruik, doorspekt met heerlijk sarcasme. Het verwondert helemaal niet dat Wiche zichzelf ook benoemt als schrijver van absurde verhalen, maar lezer van zware romans. Waren alle componisten niet een beetje zo en zijn ze eigenlijk nog steeds niet zo? Een zwaar gemoed dat wordt gevoed door een speelse en absurde geest, een eeuwig reizende fantasie en een oprecht verlangen. Zoveel tegenspraak dat het voor een duurzame complexiteit zorgt.
Het boek leest als een TGV, waardoor we toch een beetje hopen op een snel vervolg. Een naslagwerk met een knipoog waarbij het ook nog eens handig zou zijn om het alfabetisch op componist te ordenen en in 12 delen beschikbaar te stellen – noem het stille hoop van een vakidioot
Nootzaak – Maurice Wiche – Uitgeverij ASPEKT – 9789464241402
glossy paperback – 166 blz.
http://www.uitgeverijaspekt.nl
