De cover treft. Een naakte man holt achter zijn identiteit aan. Hij draagt een fez en schenkt thee, voelt zich beschermd door de hand van Fatima, de titel bevat de term Vlaanderen. Schrijver en redacteur Mohamed Ouaamari (1991) voelt zich Vlaming. Niet omwille van een of andere politieke stelling, maar omdat hij er geboren werd en de taal spreekt. Antwerpen is zijn thuisstad, waar hij van houdt en die hij ongelooflijk hard kan missen. Hij heeft dit beslist na een grondige analyse van het begrip Vlaming en van zijn eigen denken.
Van daaruit bouwt hij zijn betoog op. Het leest als een soort meedenken. Men verplaatst zich mee in zijn denkpistes die zelfs geen pistes zijn. Het is gewoon natuurlijk redeneren, als een rivier die zijn weg naar de monding volgt, via vele kronkelingen. Zo vormt zich een identiteit. We zijn afkomstig uit stad a of b en onze ouders hebben meestal een andere achtergrond die ook deel uitmaakt van onze identiteit. De gebeurtenissen, sociaal en politiek, grijpen ons hierdoor aan op verschillende manieren. Enkel is dit bij de modale Vlaming niet zo zichtbaar als bij medemensen van wie de grootouders uit een ander land komen. Zoals niet alle Vlamingen Antwerpenaar zijn, zijn niet alle Noord-Afrikanen Marokkaan.
Ouaamari observeert zelfkritisch de maatschappij, van de kleinste details in “probleembuurten” tot grotere politieke vraagstukken die zich op federaal en nationaal vlak afspelen. Hij reflecteert naar het familiegebeuren en hoe verschillende generaties de gebeurtenissen en communicaties in de media interpreteren. Hoe angst voor het onbekende inwerkt op iedereen. Hoe het kan gebeuren dat extreem denken van anderen ervoor kan zorgen dat men zich thuis kan voelen in een stad, zonder zich volwaardig burger van een land te mogen voelen. Maar ook hoe extreem religieus denken zich heeft kunnen manifesteren en hoe de rest van de gemeenschap er mee omgaat.
Hij schetst aan de hand van voorbeelden de geschiedenis en de beleving van de eerste generaties, hoe zij met het land van afkomst communiceerden, waarover werd gepraat. Zo wordt de lezer verschillende keren meegenomen in de woonkamer, waar het nieuws wordt bekeken en besproken en betreedt zo de directe gevoelswereld van enkele generaties nieuwe Antwerpenaars. Maar men gaat ook mee naar het speelplein en op reis naar het land van de grootouders.
De balans van alle overpeinzingen wordt opgemaakt aan de hand van Zwarte Zondag in 2019. De conclusie is niet voor tegen of anders, de conclusie is wie ze zijn, uiteindelijk allen mensen met menselijke reacties zoals u en ik. Enkel door dit te beseffen, onze krachten en zwaktes te erkennen, kunnen we mekaar omarmen – na corona dan.
Al uw vragen en dooddoeners, eerlijk en oprecht verpakt in een mooie roze omslag. Leest als een trein vol gezond verstand, humor, ontroering en zelfrelativering.
http://www.uitgeverijprometheus.be
ISBN 9789044641585 – 232 blz. – paperback – 19,99 €
