Als de naam “Guido Lauwaert” u iets zegt, dan bent u ofwel een groot poëzie liefhebber, dan wel een deurwaarder maar sowieso iemand van minimum 45 tot 50 jaar; met hier en daar misschien een uitzondering. De naam alleen zegde me niet veel maar van vriendin Karin kreeg ik een mailtje met daarin een mars-bevel dat erg duidelijk luidde “Guido Lauwaert in Mechelen!”. Aangezien ik haar keuze voor literatuur wel weet te appreciëren, wist ik dat het hier om een tip ging die ik moest trachten in mijn agenda in te passen. Donderdagavond, 10 januari; ik repte me naar De Zondvloed; een van de zeldzame boekenwinkelparels van Mechelen.
Boek – Voorstelling
De boekvoorstelling leek wel een ziekenboeg. Karel Anthierens herbruikte zijn lofrede van de voorstelling in Gent – waar ik overigens niet was dus wat voor mij ook geen moer uitmaakte – het was een heerlijke vriendschappelijke scheldpartij met schouderklopjes. Guido Lauwaert vertelde terloops dat hij ook pas uit het ziekenhuis was ontslaan – voor een controle, niets meer, niets minder. Sprankelend was Vé Bobelyn van de uitgeverij (de vrouw heeft een ongelooflijk innemende knipoog en glimlach) met een lovende inleiding over ontmoetingen en een schrijver die zich, jawel, strikt aan de deadlines heeft gehouden. Dit alles werd besloten met een interview tussen de boekhandelaar, Johan Vandenbroucke en Guido Lauwaert die chronologisch het verloop van het boek volgde; anecdotes werden herhaald, hier en daar wat aangedikt en van de nodige bijkomende – niet voor druk geschikte – commentaren voorzien. Gegniffel zowel bij spreker als toeschouwers tot gevolg.
Nachten van de Poëzie
Waarom moet u Guido Lauwaert lezen? Zijn boek leest als een trein. Een schelmenroman van een Robin Hood van de poëzie, een Uilenspiegel die dichters op een hoger schavot wilde zetten en daarbij zichzelf meermaals aan de galg praat. Het boek is doorspekt met anecdotes en geeft een mooi zicht van wat er zich de afgelopen decennia voordeed in de Vlaamse Cultuurtempels als het op – gedurfde – poëzie aan kwam. Nee, je zal hier niets vinden over de zeemzoetige avonden van Saint Amour maar wel alles over de rebelse Nachten van de Poëzie, waar tieners en mensen die wensten dat ze nog tiener waren, zich laafden aan de kruim van de toenmalige Nederlandstalige poëzie. Geschreven met zo’n passie en hartstocht dat ik van harte wens dat Guido Lauwaert spoedig een vrouw tegenkomt waarvoor het nogmaals de moeite loont een Nacht van de Poëzie te organiseren. Ik wens het hem van harte toe, liefst met een dik betaalde gage voor zichzelf die niet moet aangesproken worden om het een of ander gat te vullen dat toch niet helemaal voorzien was; ik hoef geeneens een vrijkaart.
De avonturen van Guido Lauwaert
Guido Lauwaert neemt ons mee op zijn avonturen. Schelm, schavuit, stelend en profiterend van de rijken, alles delend met zijn vrienden. Hij rekent harteloos af met wie hem moedwillig dwars zat, wat al vroeg in het boek begint als hij de straat aanveegt met terroriserende leerkrachten die diepe sporen nalieten in zijn bestaan. Met komplimenten lijkt hij zuinig; maar de mensen die het verdienen springen er uit. Zijn leermeesters, zijn metgezellen, de dames en vriendinnen die hem omringden en nog steeds omringen. De getrouwen Lauwaert die hem bleven steunen wanneer alles nog maar eens de mist in ging.
Een meesterverteller is hij, die volgens mij het telefoonboek vol geestdrift kan voorlezen. Het boek is een opeenvolging van anecdotes, straffe verhalen, ontmoetingen met de groten uit de kunstwereld zoals Donovan, John Lennon, Salvator Dali maar ook met zowat alle belangrijke namen uit de naoorlogse Nederlandstalige literaire wereld. Hugo Claus komt meermaals aan bod, zo ook Gerard Reve, Marcel van Maele, Roger de Neef, het hele Antwerpse dichters-collectief de “Pink Poets“, Herman Deconinck, Jotie t’ Hooft, Tom Lanoye en nog vele anderen. Ook Alan Ginsberg, Yevgeny Yevtushenko en William Burroughs waren van de partij op de nachten van de poëzie… internationale grootmachten van de taal.
U hoeft niet alles te geloven wat Guido schrijft, dat doet hij zelf namelijk ook niet.
De nachten van de poëzie waren overigens niet enkel gewijd aan dichters en hun werk. Er was ook plaats voor muziek, film, protest, standjes van zowat elk mogelijke vereniging behalve politieke partijen enzoverder. Voor muziek zorgden experimentele strijkers maar evenzeer Roland, Jan de Wilde, Walter de Buck en een schare aan andere inheemse talenten.
Biografisch
Het hoeft in een “memoires” niet te verwonderen dat we ook een grote dosis autobiografie voorgeschoteld krijgen. Doorspekt met levendige beschrijvingen van ontmoetingen her en der en verblijven bij deze of gene grootheid, steeds overgoten met de nodige hoeveelheid wijn, volgen we het traject van Guido Lauwaert als organisator en performer. We maken kennis met zijn leermeesters, Luc Philips, en later Julien Schoenaerts; over hen niets dan goeds; het moet gezegd, als je aan zijn goede kant staat, dan prijst hij je de hemel in; maar je komt er niet zomaar. Hij loodst ons doorheen zijn woelige jaren, vertelt ook zonder schroom over de jaren waarin hij het niet makkelijk had en rondzwerfde bij gebrek aan geld om een eigen dak boven het hoofd te voorzien, vertelt ook over zijn successen, Job, Lijmen, Macbeth, Wie is er bang voor Guido Lauwaert, als geboren verteller slaagt hij er keer op keer in de zaal plat te spelen, zelfs als deze leeg is. Guido Lauwaert blijft boeien.
Alvorens alles vervaagt
Rep je naar de boekhandel en lees “Alvorens alles vervaagt“. Ik heb het in 2 dagen met veel te veel onderbrekingen naar mijn zin uitgelezen. Het boek, en dus het leven en de belevenissen van Guido Lauwaert, hadden me in de ban. Ik leefde mee, beleefde mee; stond als toeschouwer bij alle markante gebeurtenissen uit het leven van Guido Lauwaert en de zijnen; deelde vreugde, verdriet, ontgoocheling, frustratie. Een leuke extra is dat het boek tevens voorzien is van een selectie poëzie waar Guido door geraakt wordt. We houden wel van dergelijke raak-momenten hier bij cultuurpakt.be en dus werden ook deze gedichten als erg aangenaam ervaren.
Ik monkelde om schelmenstreken, fronste bij sommige baldadigheden en lachte hartelijk toen Sabam weer eens wandelen werd gestuurd. Merci Guido; bij een volgende ontmoeting koop ik een lidkaart van uw fanclub. Laat ze alvast drukken.
Alvorens alles vervaagt
Werd gedrukt bij uitgeverij Houtekiet.
Te koop bij de betere boekhandel.
of online via deze link: