Er zijn twee dingen die de lgbt- gemeenschap en de moslimgemeenschap gemeen hebben; men komt op de wereld als niemand anders dan wie je zelf bent. Het is geen doopsel dat je tot moslim maakt, en het is geen fase of lifestyle die je homo maakt. Het is gewoon zo en niet anders. Net dit gegeven maakt het allemaal een beetje moeilijk; het gevoel voor traditionele waarden en zelfwaarde spreken mekaar vaak tegen. Schrijver en onderzoeker Wim Peumans legt in zijn boek dat in het verlengde van zijn doctoraat ligt, de vinger op de wonde, op zo’n manier dat men mee in de oprechte verhalen stapt van echte mensen.
Umma
Er was een tijd waarin hier in het westen het leven ook grotendeels door de kerk werd gedragen. Maar toch, er waren steeds kleine middens van tolerantie, vaak intellectuele middens die er voor zorgden dat het onderwerp meer en meer aanvaard werd en uiteindelijk uitgroeide tot een algemene ingesteldheid. Liefde is liefde, punt. Traditionele regimes probeerden dan weer hun visie te beschermen door ze in de wet te impliceren. Mensen die voor vrijheid kozen, vluchtten. Het resultaat is een ongelooflijk grote smeltkroes aan achtergronden en verhalen.
Thuis
Laat ons een kat een kat noemen, het is als moslimjongere een haast onmogelijke opdracht om het thuis te vertellen, want er zijn tig van dooddoeners. Men denkt aan een ziekte, een falen in de opvoeding. Er is nog steeds geen consensus dat je gewoon dezelfde zoon of dochter kan zijn en op hetzelfde geslacht kan vallen. De vele verhalen in het boek nuanceren. Wanneer je je out, betekent dit een outing tegenover een gemeenschap. Dit kan in een waaier van gevoelens ontaarden. In dit boek werd gegaan voor verhalen van mensen die zich bewust zijn van het hele gebeuren rondom zich.
Hetzelfde, maar dan anders
Er is de man die niet wil trouwen ondanks zijn familie het van hem verwacht en die best wel moeite heeft met het feit dat er velen een geheim dubbelleven hebben, maar langs de andere kant toch de ouders niet wil schofferen. Hij vond liefde bij een andere man met zuiderse roots. Samen beslisten ze in het openbare leven onzichtbaar te blijven. Er is de vluchteling die zich hier een volledige Belgische familie adopteerde, bestaande uit vrienden en vriendinnen die zijn moeder of broer konden zijn en die daardoor ergens een zeer vrijgevochten bestaan kent, ondanks zijn geboortefamilie toch wel denkt dat het een ziekte is. Er is het meisje die de druk voelde van de zussen die het allemaal maar vies vinden, maar eens ge-out het allemaal snappen. Maar er is ook de man die voor het huwelijk ging, en de ouders die uiteindelijk groeiden. Iedere situatie is anders en volkomen te begrijpen. Toch blijven de meesten zich moslim voelen en zoeken ze de kleine dingen van het geloof op, de dingen die uiting zijn van liefde voor de schepping en mekaar.
Wim Peumans schepte een portret van ook wel zichzelf en toetst via ervaringen van anderen. Uiteindelijk verschillen de verhalen niet zoveel van mekaar en brengen ze ons allemaal dichter bij mekaar. Net dat zou het besef van totale gelijkheid, het normale moeten bewijzen. Iedereen komt eerst even in aanraking met zichzelf en moet vervolgens op tocht, al dan niet in het donker. Iedereen heeft recht op eigen beleving van identiteit, en daaronder valt ook levensbeschouwing en seksualiteit. Niemand heeft iemand te zeggen waarom jij je levensbeschouwing op welke manier zou moeten invullen, evenmin als je manier van houden van. De twee zijn verbonden.
Respect
Het boek van Wim Peumans viel bij ons vers van de pers in de bus, de week van de vreselijke agressie tegen de lgbt-gemeenschap. Laat het een aanleiding zijn om massaal na te denken.
158 blz, paperback
http://www.uitgeverijvrijdag.be