Harpiste Katleen de Vylder leeft in symbiose met de natuur, zoveel wordt bij elk album opnieuw voelbaar. Haar jongste telg, Harpliedekens, beeldt het broze natuurlandschap in Vlaamse velden uit in betoverende noten. De luisteraar hoort wat de natuur aan zintuiglijke ervaringen te bieden heeft doorheen de stilte.
De Vylder componeert muziekdoosjes die stuk voor stuk uniek zijn. Vaak is de index aan composities – het woord klinkt wereldvreemd in deze context – totaal overbodig omdat de muziek voor zich spreekt. Natuurverschijnselen zoals nevels en wind worden even nauwgezet en betoverend neergezet als de beweging of uitstraling van een insect of plant; waterjuffers walsen, egeltjes wandelen, dauwdruppels gaan slapen tot tenslotte het Sterreliedeken hen onderstopt.
Muziek danst mee met de wereld, met seizoenen en getijden, waardoor alles natuurlijk aanvoelt en berusting bij zichzelf vindt. Het geheel is ongeforceerd cyclisch, alles wijst zichzelf uit. De harp is reeds sinds de oude mythologie het instrument dat hiermee wordt geïdentificeerd.
Het heeft iets betoverends van toen, een magie die velen blijken te zijn vergeten. Het laat een beetje denken aan de magie van de mooie Oost-Europese sprookjes- en animatiefilms waarin betovering moest weerklinken.
Een verkleinwoord, Harpliedekens. Verkleinen doe je niet om iets te doen afnemen in waarde, maar net te laten toenemen in liefde. En zo klinkt Harpliedekens, als een betoverend muziekdoosje vol composities die met liefde en geborgenheid geschreven zijn. Het album is het mooiste bewijs dat ook concertmuzikanten diep vanbinnen een ziel hebben die wil spreken, naast het spelen van muziek an sich. Levenskunst wil dat zijn stem de wereld bereikt en zijn beeld van de wereld weergeeft. Zo ontstaat een cirkel, een cyclus die net als de natuur verder gedijt en evolueert.
Harpliedekens, Katleen De Vylder, Hemelsleutel 2019, Omslagontwerp door Reinhart Paelinck