Cellist & Componist – Adam Hurst

by Klaas Chielens

Waar liggen de grenzen van de klassieke muziek? Moet het minstens 150 jaar oud zijn? Of voor symfonisch orkest? Of enkel te beluisteren in muffe zalen? Of mag het ook op een festival terrein met eigen composities? Dromerig maar technisch wel in orde? Singer songwriter onder de meer klassieke klanken, maar dan zonder de zang? Adam Hurst brengt een nieuwe soort klassiek, voor de massa’s van popconcerten, en voor ons allen.

Zo’n buitenbeetje is Adam Hurst. Een cellist/componist die er in slaagt de afstand tussen klassiek en het jonge festival publiek te overbruggen. Hij siert podia op festivals maar geeft ook intimistische concerten. Hem beschrijven is een beetje zoals quantum fysica, bij elk stukje benoemen gaat een ander onnoembaar stukje verloren. Zijn muziek is een mengeling van zigeunerklanken, doorwrochte pijn, dromen, hoop, blijdschap, vreugde, verdriet. Het is alsof zijn strijkstok de ziel beroert van de luisteraar en deze de meest diepe emoties laat voelen. De klanken zijn breekbaar en fragiel en toch slaagt hij er in een festivalweide stil te krijgen; terwijl iedereen pensief mijmert over het leven.

Erg gevarieerd kan je zijn muziek dan weer niet noemen. Een vrolijke hups moet je niet verwachten. Het blijft allemaal wankelen tussen klassiek en bijna new-age achtige geluiden. Wat niet wil zeggen dat het saai is, luister en oordeel vooral zelf. Hij heeft intussen minstens 12 albums uit en je kan hem bij alle courante streaming diensten terugvinden. Zelf heeft hij een playlist gemaakt op youtube. Hoort, hoort, maar vooral: luister.

 

Misschien houdt u ook van:

Wij gebruiken cookies om onze website en de inhoud er van te optimaliseren. Akkoord