Dat Roberto Alagna een wereldster is – met een carrière van intussen veertig jaar- dat is allang geweten. Het was dan ook een eer om hem te mogen verwelkomen in Bozar, geflankeerd door puur Belgisch talent. Het opzet van het nieuwjaarsconcert was nobel. De Uningo-stichting zette maar liefst dertig goede doelen in de kijker. Zes ervan werden gekozen door een persjury waardoor ze die extra steun konden verkrijgen die ze zo broodnodig hebben. Drie projecten presenteerden zichzelf op het podium. Zo maakten we kennis met 1Toit2ages. Zij zorgen ervoor dat studenten op kot kunnen bij oudere personen om zo het tekort aan kamers aan te pakken samen met de vereenzaming in Brussel. V.z.w. Nasci zorgt dan weer dat kansarme aanstaande moeders een goede start kunnen krijgen bij de geboorte van hun kind. Kidscare v.z.w. legde uit hoe zij aquariums plaatsen in de pediatrische afdelingen van het ziekenhuis om de kinderen hun verblijf te verzachten.
Het concert werd ingezet door de 12 jarige pianiste Akari Bastiaens, die het publiek meenam naar de droomwereld van Chopin en Liszt. De speelse Wals opus 42 en de Dwergendans werden opgevoerd binnen een wereld vol kinderlijke fantasie, maar met volwassen spel. Virtuoos, behendig, fijnzinnig. Van dit meisje zullen we zeker nog horen. Nog Belgisch jong geweld was het Duo Chaos. Op viool en cello wisten zij het publiek te begeesteren met de Passacaille van Händel-Halvorsen en de Danse Macabre van Camille Saint-Saëns.
Ja, we mogen best chauvinistisch zijn. Ons land bulkt wel degelijk van het talent. Talent waar pianist-begeleider Aäron Wajnberg in zijn liedklas les mag aan geven. De toekomst van het lied is in België dan ook in goede handen bij hem. Hij begeleidde Alagna van de eerste tot de laatste noot binnen een groot gevoelenspalet. De werken die gebracht werden varieerden van Franse en Italiaanse opera tot lied, van barok tot romantiek. Hij zette heel fragiel en pakkend in met een stukje Pergolesi en creëerde daarmee het ideale kader om de stem van maestro Alagna volledig tot zijn recht te laten komen. Het werd een prachtige dialoog tussen instrument en stem, waarbij de stem zich helemaal wist te nestelen. Het hele mooie aan Alagnas meesterkunst is hoe hij zelfs sereen en met half ingehouden stem zijn volledige timbre kan laten gelden. Het had iets intiems, de Henri Leboeufzaal in Bozar. Geen grote opera-productie of stadion. Alagna heel persoonlijk samen met het publiek. Het voelde dan ook bijzonder verheugend, want iedere toeschouwer was een beetje speciaal.
Na de pauze stond het Bryggen-strijkorkest klaar om onder leiding van concertmeester Jolente De Maeyer en dirigent Dirk Brossé Alagna te begeleiden in een programma met puur Napolitaans sentiment. Prachtig hoe de sfeer alvast orkestraal gezet werd vooraleer de meester op het podium verscheen. Alle arrangementen werden trouwens door Brossé zelf verzorgd. Het orkest presenteerde zich als bijzonder schalks en zonnig en nam de luisteraar mee in de zuiderse atmosfeer waar deze muziek om vraagt. De nodige broodnodige accordeon was ook van de partij. Alagna wist dan ook met al zijn charme de sfeer steeds dat beetje meer naar boven te krijgen. Genereus naar het orkest, liefdevol naar het publiek. Hij wist iedereen te bekoren en te geven waarvoor ze gekomen waren. Muziek voor iedereen ook, want het waren allen liederen die binnen de algemene muziekkennis liggen. Een schitterende sole mio, een breekbare Caruso en een levendige Tarantella als afsluiter.
Merci Maestro, 2025 wordt een mooi muzikaal jaar.