De Turks-Belgische pianiste en trouwens ook actrice Işıl Bengi, weet thematisch steeds de fijnste dingen uit de kast te halen en er zich helemaal emotioneel in uit te leven. Haar laatste album, Hydropath, is er opnieuw het mooiste bewijs van. Zo beschrijft ze haar relatie tot water als iets bijzonders. Emotie lokt steeds klammigheid uit in de handen, maar eens ze de muziek via de piano uit haar vingers laat vloeien, maakt die klammigheid plaats voor een andere vorm van vloeibaarheid, zoals het zich wel voelen van een foetus in zijn vruchtwater. Het album is dan ook bijzonder vruchtbaar.
Hoe doet ze het toch? Dat vragen we ons ieder album opnieuw af. Ze slaagt er in om thematisch bekende en minder bekende componisten en stukken naadloos aan mekaar te verbinden binnen één thema en een wervelende wereld van emotie op de luisteraar los te laten. Ze laat werelden mekaar ontmoeten. Oost en west, hedendaags en klassiek. Van bijna minimalistisch naar rijke overvloed. Ze weet na zwaarwegende klanken hoop naar de toeschouwer te sturen, lichtpuntjes. Dit album neemt je dan ook mee op sleeptouw binnen je eigen gevoelenspalet. Het lijkt of ze telkens een stukje van je ziel aanraakt, dat je welwillend mee laat kabbelen over die beek, laat meevoeren door die stroom, of laat druppelen om stukje bij beetje meer vervoerd te raken. Het is een beetje als eenzaam in een boot op zee zitten en allerlei taferelen tegemoet varen. De schittering van het water, de diepte, het onderwaterleven, de kracht van het water. Alles wordt pianistiek beschreven in dit album.
Ze begint het album met een prelude van Charles-Valentin Alkan (1813-1888). Madwoman by te sea is een ietwat donkere dramatische compositie, die zeer fijnzinnig is opgebouwd en de mens meeneemt naar een soort van woeste waterwereld. Johannes Brahms weet dit met zijn intermezzi te temperen, maar neemt ons mee in een diepgaande en rijke klankharmonie. Een van zijn laatste en meest rijpe composities. Voedsel voor de ziel. The inexhaustible Fountain van Ichiyanagi (1933-2022) neemt ons mee naar een avant gardistisch tafereel waarbij extremen mekaar ontmoeten en uiteindelijk tot een apotheose van immens waterspel leiden. Als een tsunami van klanken. Het is het Sleeping Water van Jules Massenet dat weer rust biedt alvorens Augusta Read Thomas (geb. 1964) een sober kleurenpalet illustreert met haar Rain at Funeral. Een bijzonder intiem stuk. En zo bouwt de sfeer weer hoopvol en fijn op met de Five drops van Ulvi Cemal Erkin. Kleine juweeltjes die als watermoleculen dansen op ritmische en dynamische wijze. Julian Scriabin (1908-1919- was een van de zeven kinderen van Alexander Scriabin. Hij stierf jong aan een verdrinkingsdood. Toch een kinderlijk naïef mooi stukje van zijn hand alvorens in de melancholische wereld te duiken van Mussorgsky’s traan. Amy Beach (1867-1944) neemt ons mee naar de dramatische dieptes van andere atmosferen en weet ons bijna te bedwelmen met haar klank. Henry Cowell (1897-1965) neemt ons mee in zijn beweeglijke en vooral poëtische compositie The Tides of Manaunaun.
insolite – INS03