Nominatie Gouden Label Opera – Vier en een half uur zou het duren, met inbegrip van twee korte pauzes: Agrippina van Georg Friedrich Händel. Nochtans schreef hij deze opera in 1709 in slechts drie weken tijd. Slechte 24 jaar oud was hij. Händel was als jonge kerel vrij knap en vlot. Desondanks hij nooit huwde, was hij graag gezien bij de dames. En al deze elementen straalde deze productie uit.
De enscenering van Mariame Clément zou modern zijn. Ik hield mijn hart vast. Na het eerste bedrijf liet ik mijn hart los en liet het op me afkomen. Dit was fris én doordacht. En zo bleef het.
Het oude Rome was een plaats van machtsspelletje, wellust, overspel en moord tot in de hoogste kringen. De intriges om te troon zijn er bij momenten om van te smullen. En dat hebben de makers van deze productie perfect begrepen. Eigenlijk was de jaren-tachtig-soap Dallas er klein bier tegen. Daar hebben we meteen de basis voor het slagen van deze productie. Er moet met enorm veel prettig gestoord sarcasme aan gewerkt zijn, zonder de beroepsernst te verliezen.
Händel kan wat saai lijken, maar deze componist maakte geen geheim van het het verlangen tussen twee mensen. Hierdoor kon de al dan niet geveinsde liefde hoogtij vieren op het podium zonder daarbij promiscue over te komen.
Dit sarcasme werd overgezet op de scène. Opperkreng Agrippina wil de zaakjes in Rome naar haar hand zetten. Daarvoor misleidt ze aanbidders, sluit ze valse vriendschappen af met concurrentes. Alles zal ze doen om haar zoon Nerone op de troon te krijgen. Mezzo Anne Hallenberg speelde en zong het allemaal moeiteloos. Het karakter en het gemoed van de slechte Agrippina was op ieder moment in stem en blik te voelen. De andere vrouw in het verhaal, Poppea, gezongen door sopraan Dilyara Idrisova, was de iets frissere jonge bloem. Vrouwelijke afgunst en valse vriendschappen vierden hoogtij op het podium. De mannen bleven er maar lomp onder. Enkel Ottone, gespeeld door de contratenor Tim Mead sprong eruit. Hij had iets ontwapenends. Ze waren allemaal slecht, enkel hij iets minder. Zijn zangprestatie was in combinatie met die van de Hongaarse bas Bálint Szabó subliem. Nerone werd gezongen door de Kroatische Mezzo Renata Pokupic, de perfecte bijna hermafrodiete fils à maman. Pallante en Narciso – Toby Girling en Jake Arditti – waren een beetje de narren van dienst.
De flamboyante Italiaanse dirigent Stefano Montanari koos bewust voor de formule van Stehgeiger, iets wat de opvoering des te specialer maakte.
De geheime formule achter deze productie was dat men de essentie niet vergat. De muziek moest goed zijn, het orkest moest in balans zijn met de zangers. De stemmen van de zangers moesten perfect bij mekaar passen. In plaats van het oude Rome centraal te zetten, werden de intriges centraal gezet. Door de soapfactor werd het publiek dan ook in het verhaal gezogen, een verhaal dat tenslotte niet makkelijk te vatten is. De decors waren stereotiep eighties, zonder over the edge te gaan. En last but not least: men heeft niets willen bewijzen. Neen, dit is geen verhaal met feministische agenda. Het oude Rome was een soort Southfork en Agrippina is de slechtste van de hoop machtswellustelingen. En of dat nu weggespoeld werd met whiskey uit een kristallen fles of met wijn uit een aarden kruik blijft gelijk.
- WAT: Georg Friedrich Händel (1685-1759) | Agrippina
- WIE: Anne Hallenberg, Bálint Szabó, Toby Girling, Jake Arditti, Stefano Montanari, Renata Pokupic, Tim Mead, Mariame Clément
- WAAR: Opera Vlaanderen, Antwerpen
- WANNEER: dinsdag 4 april 2017
- FOTO’S: © Opera Vlaanderen