Artikel: Wilfried Westerlinck
Een maand nadat hij zijn 91ste verjaardag mocht vieren is hij overleden in zijn slaap. Een flamboyant man is stil heengegaan in een land dat eigenlijk te klein was voor hem.
Al jaren woonde hij in Antwerpen en omgeving, maar geboren werd hij in Kortrijk op 27 augustus 1932, waar zijn vader oogarts was. Na zijn eerste pianolessen aan het plaatselijk
academie kwam hij in de klas van Marcel Gazelle terecht waar hij in 1953 zijn hoger diploma haalde. De keuze om dan het pianoconcerto van de Engelse componist Arthur Bliss te spelen kan men op zijn minst gedurfd en uitzonderlijk noemen. Een jaar daarna zat hij in Parijs en studeerde hij privé bij Yves Nat, een pianolegende die nog samen met Jacques Thibaut en George Enescu optrad.
Na een succesvol optreden in het Kursaal van Oostende in 1956, bouwde Glorieux zijn carrière voornamelijk uit in het buitenland, en kreeg hij ook naam als improvisator. Hij leerde de Antwerpse dirigent André Cluytens kennen, die hem meenam op talloze concert- tournees over de wereld als solist in concerti van Bartok, Rachmaninof of Tsaikofski. Later zou hij zijn werk ‘Mouvements’ voor piano , kopers en slagwerk opdragen aan deze dirigent.
Als hij in 1960 voor de Sjah van Perzië speelt schrijft hij zijn Sonate voor piano, waarover Peter Ritzen zegt dat het een werk is vol gloed en passie waarvoor je een briljante techniek moet hebben om het tot zijn recht te laten komen. Peter Ritzen zou het na zijn studie tijd bij Glorieux in Gent nog jarenlang op zijn repertorium houden en wereldwijd uitvoeren.
Glorieux werkte ook samen met Rafael Frübeck de Burgos, en werd een vurig verdediger van het pianoconcerto van Bliss. Hiervoor kreeg bij in Engeland in 1967 de ‘Hariet Cohen Music Award’. Samenwerkingen kwamen ook tot stand met Maurice Béjart, Annie Girardot en Michael Jackson, waarover hij graag uitgebreid vertelde. Die ontmoeting was er in mei 1989 in Graceland, en het voorziene kwartiertje liep al snel uit tot enkele uren, zo goed voelden ze zich in hun schik bij elkaar. Daartussen vervulde hij ook nog zijn taak als docent kamermuziek aan het conservatorium van Gent, en leidde een aantal jaren de pianomasterclass in Antwerpen.
Hij vond in Antwerpen een tweede thuis – eerste in de rand van de stad en later aan het Eilandje. In zijn vele composities zijn het vooral de doorgedreven ritmische stuwing en de expansieve harmonieën die zorgen voor een erg persoonlijke klankwereld. Zijn werk klinkt erg spontaan en ongebreideld, dat dikwijls aanleunt bij het exotisme of jazz idioom. Een geluid dat we in ons land niet kenden en dat hem niet altijd in dank werd afgenomen.
Hij werd zowel van Stabroek als van Zoersel ereburger, twee gemeenten waar hij lange tijd woonde tot hij naar Antwerpen verhuisde en zijn intrek nam aan het Eilandje. In 2015 werd hij door koning Filip in de adelstand verheven als ridder.
Mijn laatste ontmoeting met hem was op 29 november 2022 in Bozar toen de Muziekkapel van de Gidsen hem huldigde door twee werken van hem uit te voeren op hun jaarlijks galaconcert : de London Proms Overture uit 1995, en de Hymn to Humanity uit 1977. Voor Klassiek aan de Schelde schreef hij op zijn 89ste nog een ‘ Hymne voor Antwerpen’ waarvan het Orkest van Robert Groslot nog de wereldprimeur gaf.
En op de eerste Kerstgala 2022 in de Koningin Elisabeth zaal werd hij ook nog in de bloemetjes gezet door het Festival Orkest, het Ataneres ensemble, de solisten Karen Vermeiren en Pumeza Matshikiza en het Antwerps stadsbestuur. Na een daverend applaus gaf hij er nog eens een staaltje van zijn improvisatie talent. Terloops beklaagde hij zich dat levende componisten toch zo weinig gespeeld worden op concerten en op radio, maar liet zich ook ontvallen, dat het tijd was om zich nog eens bezig te houden met wat concerten te geven……
François Glorieux was een man die tot in zijn diepste vezeltjes tintelde van muziek.
Uitzonderlijk !
