U kunt hem tegenkomen op het strand of in het bos. Ook op lokale evenementen, zoals tentoonstellingen, of concerten is Bert Vannoten aanwezig met de camera in de aanslag en zorgt hij ervoor dat het geheel op memorabele wijze wordt vastgelegd. Op dit moment werd hij geselecteerd voor de nationale filmwedstrijd Breedbeeld voor niet-professionele cineasten met zijn film Van moeras tot stadspark, een mooi resultaat van de passie van een bevlogen man. Alvorens u uw stem uitbrengt, kunt u lezen hoe het allemaal zo ver kwam.
Bert Vannoten:
Het is allemaal eigenlijk vrij onbewust begonnen tijdens een familievakantie in Noorwegen in 1993. Ik maakte naast de gebruikelijke familiefoto’s ook andere beelden gezien de natuur er me enorm intrigeerde. Ik waagde me ook aan het maken van een aantal filmpjes, met het rudimentaire materiaal waarover ik toen beschikte. Het waren de leden van een Mechelse filmclub die me overtuigden dat het echt wel goed materiaal was en dat ik er vast en zeker verder in moest gaan.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik sloot me aan bij de club en leerde monteren. Mijn opname raakte door de lokale selecties, maar strandde provinciaal, wat toch een behoorlijk resultaat was voor wat tenslotte laagdrempelige vakantiebeelden betrof.
Kruisbestuiving
Zo begon ik stilaan te evolueren. Ik vond het belangrijk mijn horizon te verbreden en werd lid van een andere filmclub in 1997. Hoe meer indrukken en uitwisseling van ideeën, hoe meer voeding voor nieuwe projecten. Af en toe nam ik ook deel aan lokale wedstrijden en scoorde steeds hoger. Wedstrijden zijn een geweldige uitdaging, zolang je ze juist weet aan te wenden. Je begint steeds op nul met een nieuwe jury die ook steeds nieuwe inzichten en tips heeft. Wat je daartussen als bruikbaar acht, kan je in je werk incorporeren om zo tot een nog beter resultaat te komen. Het is gewoon een fijne kruisbestuiving. Na een tijdje merken zowel jij als anderen het resultaat op en beland je mits de nodige gedrevenheid meermaals in finales. Vanaf dan kan je jezelf als professioneel profileren en ook anderen vooruithelpen met jouw capaciteiten. Wat mezelf betreft pas ik dit toe in mijn twee passies; natuur en kunst.
Ik film wat me boeit, wie of wat tot mijn verbeelding spreekt. Wanneer mijn fantasie wordt aangesproken, ontstaat er meteen een antwoord-reactie en ga ik op mijn doel af. Meestal ga ik dan toch nog even toetsen bij de organisatie van een evenement of de persoon achter het project wat de mogelijkheden zijn. De rest volgt vanzelf. Toch moet men de term vanzelf niet voor vanzelfsprekend beschouwen. Het is niet omdat mijn creatieve brein aan het werk is, dat de belangrijke zaken uit het oog moeten worden verloren. Het blijft belangrijk dat er een mooie continuïteit is binnen de opname, een lijn, orde en structuur. Enkel dan bereikt je film op de juiste manier de juiste mensen.
Voelen
Sfeer is een hoofdingrediënt bij het correct maken van een reportage of portret. Ik wil dat mensen het gevoel krijgen dat ze ergens bij waren nog voor ze het bezoeken. Zo maakte ik een filmpje over de deportatie naar Auschwitz, rond een tentoonstelling in kazerne Dossin. Het was belangrijk dat de beelden traag verliepen, met de juiste traagheid in de muziek op de achtergrond, je wil mensen meesleuren in je verhaal. Dat doet mezelf ook wel wat, gewoon mensen blij maken met een degelijk afgewerkt product, ergens deel van mogen uitmaken, er gewoon bij zijn geweest.
Ik denk wel dat die sfeer ergens terug te vinden is in mijn passie voor het maken van natuurfilms. Ik hou van de frisse lentebloesem met de druppel dauw, van vers gevallen herfstbladeren. Dat zijn momenten die ik, liefst met een toepasselijke tekst er bij, wil vastleggen en ook even vasthouden. De traagheid der dingen brengt ons terug naar onszelf. Wanneer iemand me zegt dat zo’n filmpje gerust tien minuten langer had mogen duren, voel ik me een begrepen mens.
Kunstpoort en Stads TV
Ik vind het fijn om mensen kennis te laten maken met dingen die ze nog niet kenden, niet het zoveelste verhaal over diezelfde persoon of monument herkauwen. Geluk vind je in kleine hoekjes, en zo gaat dat ook met mooie verhalen. Met Kunstpoort wilden we eigenlijk een platform worden voor de amateurkunsten, een spreekbuis voor kunstenaars in andere disciplines en deze via onze eigen passie kenbaar maken. Ik maak nu al vijf jaar deel uit van de vaste ploeg en geniet zelf telkens opnieuw, bij elke kleine ontdekking waarachter een groot verhaal schuilt.
Ook is het zo fijn om als lokale pers voor de mensen van hier via TV Mechelen deel te mogen uitmaken van wat bloeit en groeit in eigen stad, vanuit onze eigen visie. Mensen voelen dat aan als dichtbij. Je moet schoonheid niet ver gaan zoeken, je zit er vaak met je neus op. Wanneer ik dat kan overbrengen, zie ik mijn missie als geslaagd
U kunt uw stem hier uitbrengen: Filmgala 2020 | Breedbeeld