De voorbij weken werden meerdere sectoren door de coronacrisis in absolute onzekerheid gestort. Heel veel berichtjes van artiesten en organisatoren overspoelden mijn mailbox. Al wat ik kon antwoorden was dat ik het niet wist. Vele artiesten bleven niet bij de pakken zitten en begonnen met online projecten, ondersteund door vrijwillige bijdragen, net zoals bijvoorbeeld ook veel mensen in de horeca ingezet hebben op take-away.
Vele creatieve sectoren zijn in hetzelfde bedje ziek en het enthousiasme waarmee werd begonnen aan al dit moois, begint stilaan in de schoenen te zakken. Net zoals veel horecazaken merken dat enkel een afhaalkoffie en – ijsje werkt en dus dienden te stoppen met hun service, kijken ook beroepsmuzikanten, exposerende beeldende kunstenaars en woordkunstenaars met lede ogen naar een toekomst vol onzekerheden. Een aantal onder hen geeft online lessen, maar krijgt niet het gewenste aantal leerlingen om te overleven.
Laat het ons over 1 ding zeker zijn: gezondheid gaat voor en de lockdown is een noodzakelijk feit. Toch zullen we met zijn allen moeten leren omdenken en de dingen naar waarde schatten. De toekomst wordt nooit meer als voorheen, men moet realistisch zijn. Het klopt, een online les is niet hetzelfde als een fysieke les. Maar is dit de moeite waard om muziek uit iemands leven te bannen? We zullen nog heel lang heel veel maatregelen moeten volhouden en daar hoort bij dat dit de enige lesmogelijkheid zal worden voor maanden of jaren. Het is een win-win situatie, u krijgt er vaardigheden voor terug die u op ieder moment “vanuit uw kot” kunt beoefenen.
Omdenken dus, zowel voor podiummuzikanten als het publiek. Niet iedereen kan of wil een vrije bijdrage leveren, het berust allemaal op goodwill van een publiek dat zelf in vele gevallen zijn inkomen zag wegvallen. Op lange termijn geeft dit een mentaal bijna fatale mix; het schuldgevoel van de toeschouwer die zelf even van bokes choco moet leven en de artiest die de eindjes moeilijk aan mekaar kan knopen t.o.v. de artiest die nog even wat reserve heeft. En ook vanwege de recensent die zoveel vragen krijgt en het antwoord schuldig moet blijven.
Dus ja, heel wat frustratie. Want ja, iedereen heeft recht op kunst, maar ook op overleven. Wie wil mee omdenken zodat onze artiesten kunnen werken vanop afstand en daarbij geld verdienen, zonder daarbij de gratis sympathieke initiatieven te fnuiken? Men kan niet eeuwig blijven leven van inzamelingen. Wie krijgt dan, wie niet? Artiesten hebben naast recht op steun tenslotte ook recht op zelfstandig handelen.
Het volgende voorstel, en tevens oproep naar muzikanten en publiek toe:
Zend ons uw visie voor de toekomst. We bundelen ze regelmatig en publiceren regelmatig – b.v. wekelijks – een overzicht van uw voorstellen hier op Cultuurpakt. Door te delen, bereiken ze misschien iemand die het verschil gaat maken.
Werkt u mee?
P.S: met berichten van discriminerende aard en/of met beledigend karakter, wordt vanzelfsprekend geen rekening gehouden.
Yours Truly, Knopskaya