Die vier seizoenen inspireerden door de eeuwen heen meerdere componisten. De bekendste versie bij het grote publiek blijven nog steeds Antonio Vivaldi’s (Venetië, 4 maart 1678 – Wenen, 28 juli 1741) vier seizoenen. Bij de liefhebbers van het hedendaagsere genre vallen Astor Piazzolla’s (11 maart 1921 – Buenos Aires, 4 juli 1992) opzwepende tonen wellicht meer in de smaak. En wat als er een manier zou bestaan om een geheel te maken uit deze twee werken dat tot één ieders verbazing en sentiment zou spreken?
In 1998 bewerkte de Leonid Desyatnikov Piazzolla’s seizoenen voor viool en strijkers, transformeerde elk seizoen in een drieledig werk en citeerde Vilvaldi’s seizoenen in Piazzolla. Het resultaat is niet zomaar een breiwerkje van aaneengeschakelde composities, maar een zeer geslaagde symbiose waarin beide composities mekaar nodig hebben en opwaarderen.
De Vlaamse violist Wim Ilsen kreeg de smaak flink te pakken tijdens zijn studies in Lausanne. Zijn inspiratie haalde hij bij het Camerata de Lausanne en het Camerata Lysy. Bij zijn terugkeer in België besloot hij een soortgelijk ensemble op te richten wat tot de geboorte leidde van het YES Camerata (Young European String Camerata). Het jonge en dynamische strijkerorkest is samengesteld uit topstrijkers uit heel Europa en werkt zonder dirigent. Duidelijk is dat hun persoonlijke know how en inschattingsvermogen dit perfect toelaat.
Voor dit project werd als solist beroep gedaan op de Amerikaanse violist William Hagen, laureaat derde plaats Koningin Elisabethwedstrijd 2015. Ilsen zelf speelt tweede viool. Onder de andere strijkers is onder andere Nicolas Dupont terug te vinden. Dupont houdt zich vooral bezig met hedendaagse muziek en Belgische componisten uit heden en verleden. Een gezond experiment is hem niet vreemd en de uitdaging leidt dan ook met zekerheid tot succes. Op de cd Timelapse, van het Kugoni-trio waarbij hij speelt worden Belgische hedendaagse composities trouwens doorweven met de seizoenen van Piazzolla. Het project behaalde een Gouden Label.
Waar zit het geheim van de geslaagde combinatie van de in totaal acht seizoenen van twee componisten? Eerst en vooral moet op het totale verschil in compositie gewezen worden. Vivaldi was een barokcomponist die werkte met vele fijne ornamentjes en ging voor totale harmonie. Piazzolla was dan weer een bandoneonist en tanguero. Schertsende tonen, passie en soms ook dissonantie maken deel uit van het pallet. Ook wordt de klankkast van de strijkers vaak als slaginstrument benut enz,… Piazzolla had ook nooit de bedoeling Vivaldi te imiteren. Dit was de reden waarom hij zelf zijn vier seizoenen nooit integraal opvoerde.
De stukken Piazzolla werden duidelijk in bruuskheid getemperd en lyrisch opgewaardeerd met een symfonische meerwaarde. Er wordt dus duidelijk niet ingeboet aan passie. Enkele stevige vioolsolo’s uit Vivaldi tussendoor zorgen voor het opzwepend effect. Bij Vivaldi worden af en toe enkele teasers gebruikt van Piazzolla. U kent het wel, van die kleine uitdagers die u hoort bij Piazzolla. Excusez le mot, maar de uitdaging tot de term Hips don’t lie komt hierbij als een verplichting in de recensiepen gegoten. Vivaldi wordt zo vaak herkauwd, en gespeeld als pure partituur. Dankzij dit project wordt hij terug totaal aantrekkelijk, en jawel… best een beetje sensueel. Mag het?
Een leuk detail is trouwens dat ook de liefhebbers van het woord aan hun trekken komen tijdens deze concerten. Tussen de muziek door worden gedichten van Vivaldi over de seizoenen voorgedragen. Wat houdt u nog thuis?
https://www.youtube.com/watch?v=0lIBaSpask4&feature=youtu.be
- WAT: Het Red Periest and the Tanguero
- WIE: YES Young European String Camerata
- Foto: © YES
- Website: https://www.yescamerata.eu/