Drie poolreizigers willen met een gasballon over de Noordpool vliegen. Het is 1897. Ze bereiden zich jarenlang voor om de ijswereld van boven te gaan verkennen. Na slechts drie dagen echter eindigt hun vlucht. Ze crashen dodelijk neer met hun Ørnen, hun adelaar. Hun lichamen zouden pas in 1930 ontdekt worden door een groep walvisvaarders. De expeditieleden zouden nationale helden worden in hun thuisland Zweden.
De mens wil wat ondernemen, iets fantastisch beleven, boven zich uitstijgen, de hemel aanraken en van daar het paradijs aanschouwen. Ze heeft de Belgische componist en kunstenaar George De Decker het begrepen en zo begon hij in 2013 aan zijn project en compositie Ørnen.
Een meeslepende compositie is het, die De Decker in beeld brengt als totaalkunstenaar. Beelden worden opgeroepen samen met sferen. Alsof men zelf plots omgeven wordt door het poolijs en de ijle lucht daarboven in die ballon. Het ensemble SP!TSBERGEN, opgericht door De Decker zelf, geeft een wereld mee van fjorden en ijs en dompelen deze onder in totaal mysterie. De harp beeldt een wereld uit vol ijs, waar de accordeon een verhaal op wil vertellen. Harp, accordeon, euphonium en bas gaan samen in dialoog waardoor er een continu verhaal ontstaat tegen de achtergrond van het gure maar fabelachtige landschap. Ook folkloristische motieven ontstaan, ondersteund door handgeklap en stemmen. De eenzaamheid van het poolijs met enkel drie levende zielen die het overschouwen. Of alsof er geestachtige wezens zijn die door de ijle sferen bewegen en die wijzen op het grote niets waarin men zelfs het kleinste geluid ervaart. Men komt in een andere wereld terecht. De Decker eigenhandig voegt extra effecten toe met een geluidsband waarop klanken van cello, viool, percussie, stem en andere elektronica staan. Een totaalbeeld ontstaat. Men voelt zich omgeven door het geheel terwijl er zich steeds meer een verhaal begint op te dringen. Men voelt de schoonheid van het landschap, de verbazing, maar ook het noodlot, de dood. En zeer in contrast voelt men ook de stilte achteraf, de eeuwige rust in het ijs.
Dit is een compositie die als een film door je lichaam raast. Beelden gecreëerd door klank. Een avonturenfilm die men met de ogen dicht recht voor zich ziet.
Antarctica – AR052 – Evil Penguin Music Publishing