Cimarosa werd geboren in 1749 en was tegen het einde van de 18e eeuw een van de belangrijkste componisten in heel Europa. Het was tijdens zijn meest productieve periode, toen hij opera’s produceerde in Napels, Florence, Rome, Turijn, Verona en Venetië, dat hij L’Olimpiade creëerde, dat in 1784 in Vicenza in première ging.
Op het nu al beroemde libretto van Pietre Metastasio wordt deze grote opera seria getransfigureerd tot een weelderig belcantodrama. De atleten die deelnemen aan de Spelen in Olympia worden door Cimarosa opgehemeld als helden, waarbij de winnaar zal trouwen met prinses Aristaea. Zich niet bewust van deze belofte, stemt Magacles ermee in zich voor te doen als prins Lycidas. Maar als hij als overwinnaar uit de strijd komt, ontdekt hij zijn prijs, Aristaea, van wie hij altijd heeft gehouden, maar die hij moet overhandigen aan Lycidas…
Dit schijnbaar onontwarbare plot geeft Cimarosa de meest buitengewone aria’s die ooit op dit libretto zijn gecomponeerd, perfect in overeenstemming met de “Olympische geest” van de zomer in Versailles. Christophe Rousset, de grote kampioen van het Italiaanse fin de siècle-repertoire, leidt een verbluffende cast in deze belcanto-storm ! Een prachtige dubbele CD-Box.
Het einde van de eerste akte van L’Olimpiade had grote indruk op me gemaakt toen ik het voor het eerst hoorde. Ik had altijd al het idee gehad om deze opera ooit op te voeren, en toen Château de Versailles Spectacles voorstelde dat Les Talens Lyriques het zou presenteren ter gelegenheid van de viering van de Olympische Spelen in Parijs, was ik absoluut opgetogen! Cimarosa is vooral bekend om zijn komedies, zoals Il matrimonio segreto, maar ook onder andere Il marito disperato en Il mercato di Malmantile, twee opera’s die ik had gedirigeerd met Les Talens Lyriques. L’Olimpiade, een tragisch stuk, sprankelt van technische virtuositeit, maar is ook zeer gespannen in zijn expressie; De passies zijn duidelijk vertegenwoordigd.
Cimarosa’s muziek is absoluut uitzonderlijk, en het lijdt geen twijfel dat Josh Lovell en Rocío Pérez, twee grote virtuozen die ik graag weer zie, deze muziek recht zullen aandoen, net als Maité Beaumont, Marie Lys en anderen, die regelmatig optreden met Les Talens Lyriques, en de veelbelovende jonge tenor, Alex Banfield. Terugkeren naar deze Napolitaanse muziek, klassiek van stijl, is als dertig jaar teruggaan in de tijd naar de begindagen van Les Talens Lyriques, toen we werken opnamen zoals Jommelli’s Armida abbandonata of Traetta’s Antigona.
Christophe Rousset
CVS 143 Château de Versailles – http://www.outhere-music.com