We kunnen hierbij geen andere titel verzinnen, een album om absoluut te koesteren. Ennio Morricone (1928-2020) is een componist die nog steeds in vele vakjes wordt gestopt. De ene wil hem naar de intellectuele hoek duwen, de andere gaat voor zijn filmmuziek. Iedereen wil dé andere Ennio bewijzen. Dit terwijl hij een componist was van de verzoening, een veelzijdig mens, ieder facet hoorde bij zijn identiteit. Mede dankzij hem is de film en de filmmuziek een aanvaard cultureel genre geworden.
Solist-violist Marco Serino werkte twintig jaar intens samen met de componist en schenkt hem met dit album een volwaardig portret als filmcomponist, waarbij het genre heel wat sceptici zal doen overstag gaan. Resistance is futile. De fijnste bewerkingen en arrangementen – Morricone herwerkte en verbeterde zijn muziek constant – werden uitgezocht, met de juiste instrumenten op het exact juiste moment. U kunt niet anders dan verdrinken. Een fijnzinnige keuze van iemand die dicht bij de meester stond, die hij als extreem streng maar goedhartig omschrijft.
Wanneer u dit album beluistert, hoeft u zelfs geen enkele film gezien te hebben waarin zijn muziek voorkomt, alles bevangt u op een manier dat de sfeer van het verhaal zichzelf opbouwt. De Sergio Leone Suite, waarmee het vierenzestig minuten durende album aanvangt ontroert zo hard dat u het liefst opnieuw en opnieuw zult willen draaien. En dat is ook weer zonde, want al wat volgt, blijft verbazen.
De uitvoering door het Haydn Orchestra di Bolzano e Trento o.l.v. Andrea Morricone – zoon van – is pretentieloos. Men kijkt niet op naar de grote Morricone, maar naar de schepping van beelden die hij via de muziek naar het hoofd van de luisteraar wist te brengen, naar zijn poëzie. En net daar zit het grootse dat u in de ban houdt. Alsof de meester zelf spreekt.
Een absolute aanwinst voor uw platenkast en een cadeau waar u onmogelijk mee in de mist kunt gaan.
Arcana – A495 – http://www.outhere-music.com