Sneeuw, de eskimo’s zouden er enkele tientallen benamingen voor hebben. Zet die benamingen op muziek en dan begin je te begrijpen waar de Deense componist Hans Abrahamsen (geb. 1952) naartoe wilde met zijn tien canons voor negen instrumenten.
In Scandinavië is de lente nog steeds een seizoen van sneeuw op vele plaatsen, maar toch ook van doorschemeren van licht. En zelfs tijdens de hevigste sneeuwseizoenen, is er het noorderlicht. Dit album neemt u mee naar een gewaarwording van vlokjes, van hevige wind vol rondvliegend wit, maar ook naar dat ene landschap waarbinnen alles idyllisch klinkt, mooie piccolo accenten trouwens. Het is een compositie die u uitnodigt aandachtig te luisteren om de kleine nuances te kunnen savoureren. Dat het Lapland Chamber Orchestra o.l.v. John Storgårds dit perfect weet te vatten en over te brengen, is niet verwonderlijk.
Alles begint met een zucht en bouwt zich op vanuit het minimale. De complexiteit van het simpele overheerst. Het stuk is weldoordacht en ongedwongen geschreven tijdens wat eigenlijk een compositiestop van Abrahamsen was. Daarom is het ook zo oprecht. Het gaat terug naar de basis van het Scandinavische leven. Maar ook naar de basis van de klassieke muziek. Zo liet Abrahamsen zich inspireren voor de canons van Johann Sebastian Bach. Het is een uitdagende spiegel vol berusting in de eenvoud, maar vol meesterlijke patronen, vol gelaagdheid binnen al wat natuurlijk aanvoelt.
Een introvert album, van waaruit een eindeloze vlakte wordt blootgelegd.
Dacapo Records 220585 – www.outhere-music.com