William Christie en Les Arts Florissants keren met deze opname van André Campra’s Requiem en Miserere terug naar het hart van de Franse barokmuziek, een repertoire dat hen sinds hun oprichting typeert. Onder hun zorgvuldige leiding krijgen deze zelden uitgevoerde werken een nieuwe glans, niet als archeologische reconstructies, maar als levende, ademende muziek die haar religieuze en emotionele diepte ten volle openbaart.
Campra’s Requiem, ook wel bekend als Messe de Requiem à deux chœurs, behoort tot de hoogtepunten van de Franse liturgische kunst aan het begin van de achttiende eeuw. Het werk is doordrongen van een verfijnde balans tussen plechtigheid en lichtheid, met een kleurgebruik dat de grenzen tussen theater en eredienst laat vervagen. Christie kiest hier niet voor monumentaliteit, maar voor helderheid en een bijna intieme intensiteit. Het koor van Les Arts Florissants zingt met een opmerkelijke transparantie en discipline, waarbij de verschillende stemmen samensmelten tot een klankbeeld dat even luchtig als plechtig blijft. De frasering is vloeiend, de uitspraak exemplarisch, en de polyfone weefsels worden met een vanzelfsprekende precisie ontvouwd.
Het Orfeo Orchestra begeleidt met die typische verfijning die kenmerkend is voor Christie’s benadering van de Franse barok. De klank is verfijnd, nooit zwaar, en de instrumentatie krijgt de ruimte om te ademen. Met zachte houtblazers, een discrete maar levendige continuo en strijkers die eerder fluisteren dan dragen, ontstaat een sfeer van ingetogen licht. Deze benadering benadrukt de menselijke kant van Campra’s muziek, die niet enkel om rouw of devotie draait, maar om aanvaarding en sereniteit.
De solisten voegen zich naadloos in deze visie. Hun bijdragen zijn geen momenten van virtuoze zelfexpressie, maar van collectieve inleving. Hun stemmen zijn licht en helder, ingebed in het geheel in plaats van erbovenuit te stijgen. Het resultaat is een evenwicht tussen individualiteit en gemeenschap dat volledig in lijn ligt met de geest van de Franse barokliturgie.
Het Miserere vormt een boeiend contrast met het Requiem. Hier klinkt een meer persoonlijke toon, met passages waarin introspectie en smeekbede elkaar afwisselen. Christie legt de nadruk op de meditatieve kwaliteit van de muziek, zonder pathos of dramatische uitvergroting. De cadans van de psalmtekst krijgt een ritmische natuurlijkheid die doet denken aan een ademhaling; een biddend ritme dat meer fluistert dan roept. Het koor beweegt zich soepel tussen momenten van tederheid en ingetogen glans, terwijl de instrumentale kleuren subtiel blijven variëren — een spel van licht en schaduw, van hoop en berusting.
Wat deze opname bijzonder maakt, is de manier waarop Christie de kern van Campra’s muziek blootlegt: een spirituele sereniteit die eerder troost dan grandeur zoekt. Hij en zijn musici benaderen de partituur met respect en liefde, maar ook met een frisse muzikaliteit die elke noot laat leven. Er is geen spoor van routine; elk gebaar, elke modulatie lijkt te spreken vanuit overtuiging. De luisteraar wordt niet overweldigd door religieuze ernst, maar meegenomen in een zachte stroom van klank die stilte en bezinning uitnodigt.
Met deze interpretatie bevestigt Christie nogmaals zijn unieke vermogen om de Franse barok een stem te geven die tegelijk historisch bewust en diep menselijk is. Campra: Requiem & Miserere is geen monument van het verleden, maar een levend ritueel, uitgevoerd met precisie, eenvoud en een grote innerlijke rust. Het is een opname die evenzeer raakt door wat ze zegt als door wat ze stil laat — een muzikale meditatie over leven, dood en de onverwoestbare schoonheid van het menselijke gebed.
PTC 5187 479 – Pentatone – http://www.outhere-music.com