Foto: Yoshie Kuwayama – Motion in Silence
Een mooi volgelopen en prima klinkend Auditorium van de muziekacademie van Mortsel was het toneel voor de tweede festivaldag van Klankdomein, dat een initiatief is van de Roxanne stichting ism. het ANZ. Zij zijn niet enkel de organisator van het jaarlijks Zangfeest maar zijn ook partner in deze onderneming die de klassieke componist in Vlaanderen centraal stelt. De avond werd in goede banen geleid door Fred Brouwers, icoon van de Koningin Elisabethwedstrijd-uitzendingen. Op dit concert werd duidelijk hoe groot de diversiteit is in de Vlaamse muziek en dat die schromelijk onderschat wordt door leidende beleidsmakers en door de media. Dit was een concert dat zijn plaats zou moeten hebben op onze klassieke radiozender. Wat een gemiste kans !
Het pianoduo Izumi zette de avond in met een trage dansprelude van Wilfried Westerlinck en ‘Rouwzuil’, een bewerking van een deel uit de vioolsonate van Emmanuel Durlet, dat ons vooral trof door zijn rijke harmonisatie. Een groter contrast was niet te bedenken dan met de Suite voor drie fagotten van Jef Van Hoof. Zelfs fagottisten kennen dit pareltje maar al te weinig: nochtans een pittige en prettige combinatie. Het trio Bert Helsen, Filip Neyens en Pieter Opsteyn beleefden er duidelijk groot genoegen aan. Een dergelijk combinatie is nog te vinden in het tweede deel van het ‘Concerto voor orkest’ van Bartok. Maar ik kan moeilijk geloven dat Jef van Hoof daar zijn mosterd is gaan halen. De Oostends/Rijselse pianiste Véronique Vanhoucke gaf een vlotte lezing van een genereus klinkend ‘Nuit d’Automne’ van Georges Lonque. Gans tegengesteld klonk het Adagio uit de eerste pianosonate, die Frank Nuyts in 1980 schreef. Misschien is Frank Nuyts wel de meest eigenzinnige componist die we momenteel hebben in ons land. Duidelijk dat de pianiste zich hier als een vis in het water voelt, als je weet dat het vooral de muziek van Crumb, Cage en Glass haar belangstelling wegdraagt.
Fans van de snipverkouden Bart Stouten konden hun hartje ophalen met zijn mooie badinerende lezing rond het narcisme bij componisten als Wagner, Chopin of Mahler.
Erg verrassend en fris weerklonk de Sonate voor fluit en piano van Stéphane Vande Ginste. Klassiek opgebouwd met een zeer gedragen tweede deel gevolgd door een duizelende finale, waar Tille van Gastel, fluit en haar medespeler Lukas Huisman de pannen van het dak speelden. De uitvoerders en componist kregen een daverend applaus. Als afsluiter bracht het Izumi pianoduo ons een werkelijke uitsmijter met twee deeltjes uit het ballet ‘La Gamme d’amour’ dat James Ensor ooit uitdacht en dat 100 geleden in de Antwerpse opera in première ging. Vrolijkheid was troef met dit quasi cabaretmuziekje, dat uit de vingers rolde van het gerenommeerde pianoduo.
Een boeiend concert, zorgvuldig in elkaar gezet, en dat de diversiteit in de Vlaamse muziek duidelijk benadrukte !